چو عضوی به درد آورد روزگار...
ایمان فقط به‌صرف اقرار زبانی و باور قلبی نیست؛ بلکه نشانه‌های ایمان نیز در او جلوه‌گر شود.
یکی از نشانه‌های ایمان دستگیری و یاری مؤمن نسبت به مؤمن دیگر است؛ طوری که نسبت به امور یکدیگر اهتمام داشته باشند و از برطرف کردن نیازها و هدایت یکدیگر غافل نباشند.
در روایتی از حضرت امام صادق علیه‌السلام مؤمنین در ارتباط و همبستگی‌شان به‌منزلۀ پیکر واحد قلمداد شده‌اند. از آن حضرت روایت شده که فرمودند:
«الْمُؤْمِنُونَ فِی تَبَارِّهِمْ وَ تَرَاحُمِهِمْ وَ تَعَاطُفِهِمْ کَمَثَلِ الْجَسَدِ إِذَا اشْتَکَى تَدَاعَى لَهُ سَائِرُهُ بِالسَّهَرِ وَ الْحُمَّى»1
مؤمنین در نیکی و مهربانی‌شان نسبت به یکدیگر به‌منزلۀ یک پیکر هستند که چون قسمتی از پیکر درد بگیرد، همه آن دچار بی‌خوابی و تب گردد.
به قول سعدی:
بنی‌آدم اعضای یکدیگرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار
پی‌نوشت:
المؤمن؛ حسین بن سعید کوفى اهوازى؛ ص 39
چند مطلب خواندنی دیگر دربارۀ تمثیلات و تشبیهاتی که در مورد مؤمن در آیات و روایات بیان شده است:
مؤمن مانند دو کفه ترازو است!