یادداشت‌های یک طلبه

یادداشت‌های یک طلبه

گاهی مطلبی تأثیرگذار می‌خوانم؛ سخنانی حکیمانه می‌شنوم؛ با نکاتی جالب مواجه می‌شوم.
اینجاست که حیفم می‌آید این مطالب را از دست دهم؛ نمی‌خواهم فراموششان کنم؛ و البته دوست دارم دیگران نیز از این مطالب بهره‌مند شود؛
مخصوصاً اگر این مطالب، کلام‌الله باشند که به عبارت خود قرآن «أحسن الحدیث» است؛
و یا فرمایشات معصومین علیهم‌السلام باشند که خودشان دربارۀ آن فرموده‌اند: «حدیث ما دل‌ها را زنده می‌کند».
این وبلاگ وسیله‌ای است برای این هدف تا چنین مطالبی ثبت‌ و منتشر شوند.

طبقه بندی موضوعی
پیوندها

از عبدالعلی (یکی از اصحاب امام صادق علیه‌السلام) روایت شده که: شنیدم امام صادق علیه‌السلام می‌فرمود:

«... فَأَقْرِئْهُمُ‏ السَّلَامَ وَ قُلْ لَهُمْ رَحِمَ اللَّهُ عَبْداً اجْتَرَّ مَوَدَّةَ النَّاسِ إِلَى نَفْسِهِ‏ حَدِّثُوهُمْ‏ بِمَا یَعْرِفُونَ‏ وَ اسْتُرُوا عَنْهُمْ مَا یُنْکِرُونَ»1

به شیعیان ما سلام برسان و به آن‌ها بگو: خدا رحمت کند بنده ‏اى را که دوستى مردم را به‌سوی خود جلب کند؛ (بدین طریق که) آنچه را می‌فهمند (قبول دارند) به آن‌ها بگوئید و آنچه را نمى ‏پذیرند از آن‌ها پنهان دارید.


مرحوم علامه محمدباقر مجلسی این فرمایش امام علیه‌السلام به شیعیان را در مورد مخالفین و اهل تسنن می‌داند و می‌گوید: منظور از فرمایش امام که فرمود «آنچه را می‌فهمند آن‌ها بگوئید و آنچه را نمى‏پذیرند از آن‌ها پنهان دارید» این است که با آنان در مورد امور مشترک بین شیعه و سنی را سخن بگویید.مرحوم مولى صالح مازندرانی نیز که یکی دیگر از شارحین کافی است، همین بیان را در شرح حدیث فوق بیان کرده‌اند.3

البته از این قبیل روایات نمی‌توان استنباط کرد که بیان مسائل اختلافی بین شیعه و سنی حتی در زمان فعلی هم صحیح نیست، ولی آنچه مسلم است این است که بیان مشترکات زیادی که بین شیعه و اهل تسنن وجود دارد، باعث جلب علاقۀ مخالفین شده و زمینه را برای انتقال معارف اهل‌بیت علیهم‌السلام و گفتگو در مورد مسائل اختلافی ایجاد خواهد کرد.


ازاینجا معلوم می‌شود که استفاده از عبارات توهین‌آمیز و سخنانی که باعث انزجار و دوری کردن مسلمانان از همدیگر می‌شود، چقدر نسنجیده است.



پی نوشت:

1. الکافی (ط - الإسلامیة)؛ ج‏2؛ ص 222

2. مرآة العقول فی شرح أخبار آل الرسول؛ ج‏9؛ ص 189

3. شرح الکافی-الأصول و الروضة (للمولى صالح المازندرانی)، ج‏9، ص: 120