یادداشت‌های یک طلبه

یادداشت‌های یک طلبه

گاهی مطلبی تأثیرگذار می‌خوانم؛ سخنانی حکیمانه می‌شنوم؛ با نکاتی جالب مواجه می‌شوم.
اینجاست که حیفم می‌آید این مطالب را از دست دهم؛ نمی‌خواهم فراموششان کنم؛ و البته دوست دارم دیگران نیز از این مطالب بهره‌مند شود؛
مخصوصاً اگر این مطالب، کلام‌الله باشند که به عبارت خود قرآن «أحسن الحدیث» است؛
و یا فرمایشات معصومین علیهم‌السلام باشند که خودشان دربارۀ آن فرموده‌اند: «حدیث ما دل‌ها را زنده می‌کند».
این وبلاگ وسیله‌ای است برای این هدف تا چنین مطالبی ثبت‌ و منتشر شوند.

طبقه بندی موضوعی
پیوندها

خداوند در قرآن کریم به با یادآوری دو نعمت بزرگ که به مؤمنین داده، بر آنان منت می‌گذارد.

البته منظور از «منت» معنی زشت آن نیست که به معنی بزرگ جلوه دادن کار کوچک خود با سخن است؛ بلکه منت در اینجا همان بخشیدن نعمت‌های بزرگ است که معنی زیبنده‌ای دارد.[1]

 

1. نعمت ایمان

«یَمُنُّونَ عَلَیْکَ أَنْ أَسْلَمُوا قُلْ لا تَمُنُّوا عَلَیَّ إِسْلامَکُمْ بَلِ الله یَمُنُّ عَلَیْکُمْ أَنْ هَداکُمْ لِلْإیمآن کُنْتُمْ صادِقینَ»[2]

اعراب بادیهنشین که اسلام خود را به رخ رسول خدا صلی‌الله علیه و آله مىکشیدند و مىگفتند: ما با تو از در تسلیم آمدیم درحالی‌که بسیارى از قبائل عرب از در جنگ آمدند.[3]

قرآن در پاسخ آن‌ها مىگوید: ای پیامبر به آن‌ها بگو: به خاطر اسلام آوردنتان بر من منت نگذارید؟! بلکه خداوند بر شما منت مىگذارد که شما را به‌سوی ایمان هدایت کرد (البته) اگر در ادعاى ایمان راست‌گو باشید.

 

2. نعمت پیامبر (ص)

«لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنینَ إِذْ بَعَثَ فیهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ یَتْلُوا عَلَیْهِمْ آیاتِهِ وَ یُزَکِّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ إِنْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفیضَلالٍ مُبینٍ»[4]

خداوند بر مؤمنان منت نهاد [نعمت بزرگى بخشید] هنگامی‌که در میان آن‌ها، پیامبرى از خودشان برانگیخت که آیات او را بر آن‌ها بخواند و آن‌ها را پاک کند و کتاب و حکمت بیاموزد؛ هرچند پیش از آن، در گمراهى آشکارى بودند.[5]


به‌راستی چقدر توانسته‌ایم با ملتزم شدن به دستورات اسلام و پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، شکر این نعمت‌های بزرگ را به‌جا بیاوریم؟!



[1] تفسیر نمونه، ج‏3،  ص 158

[2] حجرات/ 17

[3] تفسیر نمونه، ج‏22، ص 216

[4] آل‌عمران/ 184

[5] ترجمۀ آیت‌الله مکارم