انتقام حضرت مهدی (ع) از دشمنان رسول خدا و اهل‌بیت علیهم‌السلام
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله که با رسالت و نبوت خود موجبات هدایت و خروج از جهالت را برای انسان‌ها فراهم کردند و در این راه سختی‌ها و مرارت‌های فراوانی را تحمل نمودند، در قبال این رسالت و هدایت، اجر و مزدی غیر از مودت ولایت اهل‌بیت علیهم‌السلام را طلب نکرد؛ ولی مع‌الأسف این امت نه‌تنها در مودت ولایت اهل‌بیت علیهم‌السلام متفق نشدند، بلکه بعضاً به دشمنی به ایشان پرداختند و در حق کسانی ستم کردند که در راه هدایت آنان از جان و مال خود گذشتند و مشقت‌های فراوانی را تحمل کردند.
نمونۀ این ظلم‌ها را در شهادت تمامی یازده امام قبل از حضرت مهدی علیه‌السلام و نیز اسارت اهل‌بیت و آزار و مزاحمت‌های دشمنان نسبت به ایشان که در تواریخ نقل شده است می‌توان مشاهده کرد.
حضرت مهدی علیه‌السلام با ظهورشان لباس ذلت بر تن این ظالمان خواهد پوشاند و با نابود کردن آنان، انتقام خون مظلومان را خواهد گرفت.
از امام صادق علیه‌السلام روایت شده که در ضمن فرمایشی فرمودند:
«... ثُمَّ یَظْهَرُ السَّیِّدُ الْأَجَلُّ مُحَمَّدٌ صلی‌الله علیه و آله فِی أَنْصَارِهِ وَ الْمُهَاجِرِینَ وَ مَنْ آمَنَ بِهِ وَ صَدَّقَهُ وَ اسْتُشْهِدَ مَعَهُ وَ یحضرُ مُکَذِّبُوهُ الشَّاکُّونَ فِیهِ وَ الْمُکَفِّرُونَ وَ الْقَائِلُونَ فِیهِ إِنَّهُ سَاحِرٌ وَ کَاهِنٌ وَ مَجْنُونٌ، وَ مُعَلَّمٌ وَ شَاعِرٌ، وَ نَاطِقٌ عَنِ الْهَوَی، وَ مَنْ حَارَبَهُ وَ قَاتَلَهُ حَتَّی یقتصَّ مِنْهُمْ بِالْحَقِّ، وَ یُجَازَوْنَ بِأَفْعَالِهِمْ مُنْذُ وَقْتَ ظَهَرَ رَسُولُ اللَّهِ صلی‌الله علیه و آله، إِلَی وَقْتِ ظُهُورِ الْمَهْدِیِّ علیه‌السلام إِمَاماً إِمَاماً، وقْتاً وَقْتاً ...»[1]
(زمانی که حضرت مهدی علیه‌السلام ظهور می‌کند) آقای بزرگ محمد رسول خدا صلی‌الله علیه و آله با انصار و مهاجرین و آن‌ها که به او ایمان آوردند و نبوت او را تصدیق کردند و در کنار او شهید شدند، ظهور می‌کند. با ظهور آن حضرت کسانی که دعوت آن حضرت را تکذیب کردند و درباره پیامبری‌اش شک نمودند و او را انکار کردند و کسانی که گفتند او ساحر، غیب‌گو از روی گمان، دیوانه، تعلیم داده شده و شاعر است و از روی هوای نفس سخن می‌گوید و آن‌ها که با وی دشمنی و جنگ کردند، همه آن‌ها حاضر خواهند شد تا انتقام اعمالی را که از بعثت آن حضرت تا موقع ظهور حضرت مهدی علیه‌السلام با هر امامی و در هر وقتی از اوقات مرتکب شدهاند، از روی حق و عدالت از آن‌ها گرفته شود.
این روایت اشاره به یکی از مسلمات و اختصاصات اعتقادی مذهب تشیع یعنی «رجعت» دارد و قرآن نیز گواه بر آن است.[2]
رجعت در اصطلاح به بازگشت زندگى به مجموعه اى از مردگان پس از قیام حضرت مهدى علیه‌السلام و پیش از فرارسیدن روز قیامت گفته می‌شود و آن‌چنان‌که مرحوم سید مرتضى فرموده:
عقیده شیعه امامیه این است که خداوند هنگام ظهور امام زمان، گروهى از پیروان او را که پیش‌تر درگذشته‌اند برمی‌گرداند تا به ثواب یارى او و دیدار دولتش برسند و بعضى از دشمنانش هم برمی‌گردند تا از آنان انتقام گرفته شود.[3]