باورع‌ترین، عابدترین، زاهدترین و مجاهدترین مردم
از امام حسن عسکری علیه‌السلام روایت شده که فرمودند:
«أَوْرَعُ النَّاسِ مَنْ وَقَفَ عِنْدَ الشُّبْهَةِ»
باورع‌ترین مردم کسى است که در شبهات توقف کند (و آنها را انجام ندهد)؛
«أَعْبَدُ النَّاسِ مَنْ أَقَامَ عَلَى الْفَرَائِضِ»
عابدترین مردم کسى است که تکالیف واجب را بجاى آورد؛
«أَزْهَدُ النَّاسِ مَنْ تَرَکَ الْحَرَامَ»
زاهدترین مردم کسى است که حرام را ترک کند؛
«أَشَدُّ النَّاسِ اجْتِهَاداً مَنْ تَرَکَ الذُّنُوبَ»[1]
سخت کوش ترین مردم کسى است که گناهان را ترک نماید.
از این روایت استفاده می شود که عبادتی برتر از انجام واجبات نیست؛ زیرا مهمترین خواستۀ معبود از بنده‌اش، انجام کارایی است که بر او واجب کرده است و امتثال این خواستۀ معبود برترین عبادت محسوب می‌شود.
همچنین از روایت فوق استفاده می‌شود که زهدی برتر از ترک محرمات نیست؛ چراکه زهد به معنی اعراض از یک چیز و ترک آن است[2] و برترین اعراض، اعراض از محرمات و ترک آنها است.
مطلب دیگری که از روایت فوق استفاده می‌شود این است که جهادی برتر از ترک گناه وجود ندارد؛ زیرا جهاد به معنی سخت‌کوشی و مبارزه است و سخت ترین جهاد، جهاد و مبارزه با شیطان و هوای نفس در جهت ترک گناه است.
پس اگر کسی می‌خواهد عابدترین و زاهدترین و مجاهدترین انسان باشد باید چیزهایی که خداوند بر او واجب کرده را انجام دهد و از چیزهایی که خداوند از آنها نهی کرده اجتناب نماید.