یادداشت‌های یک طلبه

یادداشت‌های یک طلبه

گاهی مطلبی تأثیرگذار می‌خوانم؛ سخنانی حکیمانه می‌شنوم؛ با نکاتی جالب مواجه می‌شوم.
اینجاست که حیفم می‌آید این مطالب را از دست دهم؛ نمی‌خواهم فراموششان کنم؛ و البته دوست دارم دیگران نیز از این مطالب بهره‌مند شود؛
مخصوصاً اگر این مطالب، کلام‌الله باشند که به عبارت خود قرآن «أحسن الحدیث» است؛
و یا فرمایشات معصومین علیهم‌السلام باشند که خودشان دربارۀ آن فرموده‌اند: «حدیث ما دل‌ها را زنده می‌کند».
این وبلاگ وسیله‌ای است برای این هدف تا چنین مطالبی ثبت‌ و منتشر شوند.

طبقه بندی موضوعی
پیوندها

وقتی انسان به دست خودش رسوا می‌شود!

دوشنبه, ۱۰ دی ۱۳۹۷، ۱۱:۵۱ ب.ظ

با وجود حلم خداوند نسبت به خطاها و گناهان انسان، ولی گاهی اتفاق می‌افتد که به خاطر ناسپاسی انسان و عدم تنبه او نسبت به کارهای ناشایست و یا به خاطر مصالح دیگر، خداوند پردۀ ستر خویش را از انسان کنار میکشد و گناه او را برای دیگران آشکار می‌کند.

رسوا شدن این انسان از طرق مختلفی صورت می‌گیرد که یکی از بدترین حالات آن این است که انسان به دست خودش، خودش را رسوا نماید. مثل اینکه در میان صحبتهایش، به یکی از عیوب و رذائل خودش اشاره کند و دیگران را نسبت به عیب خودش آگاه نماید.

 

از امام صادق علیه‌السلام روایت شده که فرمودند:

«إِذَا أَرَادَ اللَّهُ بِعَبْدٍ خِزْیاً أَجْرَى فَضِیحَتَهُ عَلَى لِسَانِه‏»[1]

هر گاه خداوند خوارى بنده را بخواهد، رسوائیش را بر زبانش جارى می‌کند.



[1]  بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج‏75، ص 228


  • ۹۷/۱۰/۱۰