مراد از نوری که خداوند به برخی از انسان‌ها می‌دهد
ایمان به‌عنوان سرمایه‌ای گران‌بها برای انسان است که مؤمن در پرتو آن، مسیر مستقیم حق را از گمراهی تشخیص می‌دهد.
خداوند در قرآن کریم این نور را موهبتی می‌داند که در پرتو آن مسیر درست زندگی را تشخیص دهد.
أَ وَ مَنْ کانَ مَیْتاً فَأَحْیَیْناهُ وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً یَمْشی بِهِ فِی النَّاسِ کَمَنْ مَثَلُهُ فِی الظُّلُماتِ لَیْسَ بِخارِجٍ مِنْها[1]
آیا کسى که مرده بود، سپس او را زنده کردیم و نورى برایش قرار دادیم که با آن در میان مردم راه برود، همانند کسى است که در ظلمت‌ها باشد و از آن خارج نگردد؟!
منظور از این نور، تنها قرآن و تعلیمات پیامبر صلّى اللّه علیه و آله نیست، بلکه علاوه بر این، ایمان به خدا، بینش و درک تازه اى به انسان مى بخشد افق دید او را از زندگى محدود مادى فراتر ببرد.
در پرتو این نور مى تواند راه زندگى خود را در میان مردم پیدا کند و از بسیارى اشتباهات که دیگران به علت تفکر محدود مادى و یا غلبه خودخواهى و هوى و هوس گرفتار آن مى شوند مصون و محفوظ بماند.[2]
برخلاف کسانی که در اثر بی‌بهره شدن از روح ایمان، از این نور بی‌بهره‌اند. این افراد تمام نگرششان محدود به همین دنیای مادی است و هدفی غیرازآن ندارند. با به دست آوردن متاع آن کامیاب شده و با از دست دادن آن افسرده می‌شوند. تمام فکر و ذکرشان ارضا کردن خواسته‌های نفس است و در مرداب جهل و گمراهی خود غوطه‌ورند.
در بعضی از روایات، از این نور، تفسیر به امام شده است که مؤمن در سایۀ پیروی از او هرگز گمراه نخواهد شد. چنانکه از امام صادق علیه‌السلام روایت شده که در مورد آیه فوق فرمودند:
أَ وَ مَنْ کانَ مَیْتاً ... مَیْتٌ لَا یَعْرِفُ شَیْئاً؛
مقصود از مرده، نادانى است که چیزى نمى فهمد.
و جَعَلْنا لَهُ نُوراً ... إِمَاماً یُؤْتَمُّ بِهِ؛
مقصود از نورى که با آن میان مردم راه مى رود، همان امام است که از او پیروى مى کند
و کَمَنْ مَثَلُهُ فِی الظُّلُماتِ ... الَّذِی لَا یَعْرِفُ الْإِمَامَ؛
مقصود از کسى که در ظلمات گرفتار است و نتواند از آن به درآید، آن کسى است که امام را نشناسد.[3]