کوردلی
مؤمن می‌بیند؛ کافر هم می‌بیند. مؤمن می‌شنود؛ کافر هم می‌شنود.
فرق این دو در دیدن و شنیدن نیست؛ فرق آن‌ها در اندیشیدن است.
مؤمن مخلوقات را به دید آیات الهی می‌نگرد؛ اینکه این‌ها به‌خودی‌خود به وجود نیامده‌اند؛ اینکه مدبری دانا و حکیم آن‌ها را تدبیر می‌کند؛ و اینکه هیچ‌یک از آن‌ها بیهوده آفریده نشده‌اند؛ ولی کافر فقط به دیدن قناعت می‌کند و دیگر به خالق، مدبر و هدف از خلقت آن‌ها نمی‌اندیشد:
«آیا در زمین گردش نکردهاند تا دل هایى داشته باشند که با آن‌ها بیندیشند، یا گوش هایى که با آن‌ها بشنوند؟ حقیقت این است که چشم ها کور نیست، بلکه دل هایى که در سینه هاست کور است».[1]
[1] سوره حج، آیه 46: «أَ فَلَمْ یَسیرُوا فِی الْأَرْضِ فَتَکُونَ لَهُمْ قُلُوبٌ یَعْقِلُونَ بِها أَوْ آذانٌ یَسْمَعُونَ بِها فَإِنَّها لا تَعْمَى الْأَبْصارُ وَ لکِنْ تَعْمَى الْقُلُوبُ الَّتی فِی الصُّدُورِ»