خدایا من همان بنده‌ام که ...

یکی از ریشه‌های تکبر ورزی، فخرفروشی و غرور غفلت انسان از این مطلب است که او از تمامی جهات فقیر محض است. از این مسئله که هم در خلقت و هم در ادامۀ حیاتش موجودی محتاج و نیازمند است و تمامی هستی وزندگی‌اش را از خالق و پروردگار خویش دارد.

اگر انسان نسبت به این مسئله توجه داشته باشد، داشته‌های مادی و معنوی‌اش او را در مقابل پروردگارش متکبر و سرکش نخواهد کرد. همچنین دارایی‌هایش باعث نمی‌شود در مقابل مخلوقات مغرور شده و فخرفروشی نماید. چراکه می‌داند مالک حقیقی خداوند است، تمامی این دارایی‌های مادی و معنوی از الطاف پروردگار است و  اگر خداوند اراده کند در یک‌لحظه تمام آن‌ها را از دست می‌دهد.

 

و چه شنیدنی است توصیفاتی که اولیاء الهی درباره فقر انسان بیان نموده‌اند.

امام سیدالساجدین و زین‌العابدین علیه‌السلام در فقره‌ای تکان‌دهنده از دعای شریف ابوحمزه ثمالی، محضر پروردگار چنین عرضه می‌دارند:

سَیِّدِی أَنَا الصَّغِیرُ الَّذِی رَبَّیْتَهُ

ای آقا و سرورم؛ من همان بندۀ کوچکم که او را پرورش دادی

وَ أَنَا الْجَاهِلُ الَّذِی عَلَّمْتَهُ

 من همان نادانم که دانایش کردی

وَ أَنَا الضَّالُّ الَّذِی هَدَیْتَهُ

من همان گمراهم که هدایتش نمودی

وَ أَنَا الْوَضِیعُ الَّذِی رَفَعْتَهُ

من همان افتاده‌ام که بلندش کردی

وَ أَنَا الْخَائِفُ الَّذِی آمَنْتَهُ

 من همان ترسانم که امانش دادی

وَ الْجَائِعُ الَّذِی أَشْبَعْتَهُ

من همان گرسنه‌ام که سیرش کردی

وَ الْعَطْشَانُ الَّذِی أَرْوَیْتَهُ

من همان تشنه‌ام که سیرابش نمودی

وَ الْعَارِی الَّذِی کَسَوْتَهُ

من همان عُریانم که پوشاندی

وَ الْفَقِیرُ الَّذِی أَغْنَیْتَهُ

من همان محتاجم که بی‌نیازش نمودی

وَ الضَّعِیفُ الَّذِی قَوَّیْتَهُ

من همان ناتوانم که نیرویش دادی

وَ الذَّلِیلُ الَّذِی أَعْزَزْتَهُ

من همان خوارم که عزیزش کردی

وَ السَّقِیمُ الَّذِی شَفَیْتَهُ

من همان بیمارم که شفایش دادی

وَ السَّائِلُ الَّذِی أَعْطَیْتَهُ ...

و همان گدایم که عطایش نمودی

(إقبال الأعمال ؛ ط-القدیمة ؛ سید ابن طاووس ؛ ج‏1 ؛ ص71)