قدرت خارقالعاده بینایی و شنوایی شیعیان در عصر ظهور
عصر ظهور حضرت مهدی علیهالسلام، عصریست که حضرت صاحب علیهالسلام با ولایت خدادادی خود تحولات شگرفی در نظام تکوین و تشریع ایجاد خواهد کرد.
یکی از این تحولات، رشد فوقالعادهای است که در قدرت بینایی و شنوایی شیعیان ایجاد خواهد شد.
از امام صادق علیهالسلام روایتشده که فرمودند:
إِنَّ قَائِمَنَا إِذَا قَامَ مَدَّ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِشِیعَتِنَا فِی أَسْمَاعِهِمْ وَ أَبْصَارِهِمْ حَتَّى لَا یَکُونَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ الْقَائِمِ بَرِیدٌ یُکَلِّمُهُمُ فَیَسْمَعُونَ وَ یَنْظُرُونَ إِلَیْهِ وَ هُوَ فِی مَکَانِهِ.1
بهراستی هنگامیکه قائم (علیهالسلام) قیام نماید، خداوند عزوجل در گوشها و دیدگان شیعیان ما چنان نیرویی ایجاد کند که میان آنها و قائم (علیهالسلام) پیکى نباشد و آن حضرت با آنان (از فاصله دور) سخن گوید و آنان بشنوند و او را در همانجایی که هست ببینند.
همانطور که از ظاهر روایت استفاده میشود، در هنگام ظهور حضرت قائم علیهالسلام خداوند شیعیان را مخصوص به نعمتی خارقالعاده میکند و آن این است که از فاصلههای دور میتوانند حضرت را ببینند و صدای آن بزرگوار را بشنوند.
بعضی از علماء این روایت را اشاره به اختراع رادیو و تلویزیون و فنّاوریهای جدی که میدانند که پس از قرنها از صدور حدیث امروزه در خارج تحقق پیداکرده و یا در آینده ایجاد خواهد شد.2
به نظر میرسد بیان فوق در تفسیر قدرت بینایی و شنوایی شیعیان در عصر ظهور، مبتلا به اشکال باشد. زیرا:
اولاً این تفسیر برخلاف ظاهر روایت است. زیرا امام صادق علیه السلام میفرماید: " مَدَّ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِشِیعَتِنَا فِی أَسْمَاعِهِمْ وَ أَبْصَارِهِمْ "
ثانیاً چنانکه از ظاهر روایت استفاده میشود این نعمت برای شیعیان حضرت صاحب علیهالسلام شمردهشده است. درحالیکه فنّاوریهای پیشرفته فقط مختص شیعیان نیست و حتی در برخوردار بودن از این رسانههای پیشرفته، غیر شیعیان از شیعیان بسیار جلوتر هستند.
ثالثاً ارتباط سمعی و بصری بین امام معصوم علیه السلام و شیعیان، میتواند بدون فناوری های ساخته بشر باشد؛ زیرا محدودیت زمان و مکان که قدرت سمع و بصر انسان را محدود میکند، مختص عالم ماده است و چهبسا انسان در سایه بندگی خداوند به مرتبهای برسد که از این محدودیتهای مادی مجرد شده و حقائق را شهود نماید.
پاورقی:
1. الکافی (ط - الاسلامیة) ؛ ج8 ؛ ص241
2. ترجمه الروضة من الکافی / حجت الاسلام والمسلمین رسولى محلاتى، ج2، ص: 49