گریۀ حضرت رباب در مصیبت سید الشهداء علیه‌السلام
یکی از بازماندگان حادثۀ عاشورا که مدت‌ها بر مصیبت شهدای کربلا گریسته و عزاداری کرد، بانو حضرت رباب سلام‌الله علیها بود.
این بانوی بزرگوار، دختر امرء القیس بن عدی کلبیة و یکی از همسران امام حسین علیه‌السلام و مادر حضرت سکینه و حضرت عبدالله بن الحسین (علی‌اصغر) بود.1
از امام صادق علیه‌السلام روایت شده که فرمودند:
«لَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ ع أَقَامَتِ امْرَأَتُهُ الْکَلْبِیَّةُ عَلَیْهِ مَأْتَماً وَ بَکَتْ وَ بَکَیْنَ النِّسَاءُ وَ الْخَدَمُ حَتَّى جَفَّتْ دُمُوعُهُنَّ وَ ذَهَبَتْ...»2
وقتی حسین علیه‌السلام کشته شد، همسر کلبیه آن حضرت (حضرت رباب سلام‌الله علیها) برایش سوگوارى بپا کرد و خود گریست و زنان و خدمتگزاران او هم گریستند، تا اینکه اشک چشمشان خشک شده و تمام گشت.
پی نوشت:
1. الارشاد فی معرفة حجج الله على العباد ؛ مرحوم شیخ مفید؛ ج2 ؛ ص135
2. الکافی (ط - الإسلامیة) ؛ ج1 ؛ ص466