آدمیزاد وقتی پیر شود، دو صفت در او جوان می‌گردد!
و این کلامی است از رسول خدا صلی‌الله علیه و آله که فرمودند:
برخلاف جسم انسان که با گذشت زمان رفته‌رفته پیر و فرتوت می‌شود، دو خصلت او جوان‌تر می‌شود: «حرص»1 و «آرزو».
و این کلامی است از رسول خدا صلی‌الله علیه و آله که فرمودند:
«وَ یَهْرَمُ ابْنُ آدَمَ وَ تَشِبُّ مِنْهُ اثْنَتَانِ الْحِرْصُ وَ الْأَمَل»2
آدمیزاد وقتی پیر شود، دو صفت در او جوان می‌گردد: حرص و آرزو.
«صائب تبریزی» شاعر شیرین‌سخن فارسی، این مسئله را به زیبایی در لابه‌لای اشعار خویش به‌صورت پراکنده آورده است:
آدمی پیر چو شد حرص جوان می‌گردد
خواب در وقت سحرگاه گران می‌گردد
از جوان حرص فزون است کهن‌سالان را
خار چون خشک شود بیش شلایین گردد
پیران تلاش رزق فزون از جوان کنند
حرص گدا شود صرف شام بیشتر
ریشه‌ی نخل کهن‌سال از جوان افزون‌تر است
بیشتر دل‌بستگی باشد به دنیا پیر را
از جوان بیش بود طول اَمَل پیران را
ریشۀ نخل کهن‌سال فزون می‌باشد
گفتم از پیری شود بند علایق سست‌تر
قامت خم حلقه‌ای افزود بر زنجیر من
پی نوشت:
1. حرص عبارت است از زیاده‌روی در آزمندى و افراط در میل (مفردات الفاظ القرآن؛ راغب اصفهانی؛ ص 227)
2. تحف العقول؛ ص 56