در پرداخت حقوق واجب مالی، این‌چنین نباشیم!
ادای حقوق مالی واجب مثل خمس به اهل آن، وظیفه‌ای است خداوند بر گردن انسان قرار داده است.
چه‌بسا بعضی از متدینین تصور کنند که ادای این حقوق، لطفی است که از آنان صورت می‌گیرد و شاید به‌خاطر دادن آن، بر گیرندگان آن منت بگذارند. حال آنکه حقوق مالی، اموالی هستند که حق صاحبان آن می‌باشند.
خداوند در قرآن کریم دربارۀ خمس می‌فرماید:
«وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِنْ شَیْءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِی الْقُرْبى وَ الْیَتامى وَ الْمَساکینِ وَ ابْنِ السَّبیلِ إِنْ کُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّه»[1]
بدانید که هرچه به دست آوردید، یک پنجم آن براى خدا و براى رسول او و براى خویشاوندان رسول خدا و برای یتیمان و بینوایان و در راه ماندگان (از آنها) است.
حال که این اموال، حق صاحبان آن هستند نه حق ما، چرا باید به‌خاطر دادن حق به صاحبش منت‌گذاری یا فخرفروشی کرد؟!
علی الخصوص اگر صاحب حق، امام معصومی باشد که متصل به خزائن غیب الهی است و به چنین اموالی نیازمند نیست.
با دادن این حقوق مالی است که ذمۀ انسان از حقوق صاحبان حق بریء می‌شود و ندادن آن برابر است با معصیت و نافرمانی از دستور خداوند.
حضرت مهدی علیه‌السلام در ضمن یکی از توقیعات خود، خطاب به شیعیان می‌فرماید:
«وَ أَمَّا أَمْوَالُکُمْ فَمَا نَقْبَلُهَا إِلَّا لِتَطَهَّرُوا فَمَنْ شَاءَ فَلْیَصِلْ وَ مَنْ شَاءَ فَلْیَقْطَعْ فَمَا آتَانَا اللَّهُ خَیْرٌ مِمَّا آتَاکُمْ»[2]
اموالى که شما به ما می‌رسانید، ما آن را براى پاک شدن شما از گناهان قبول می‌کنیم. بنابراین هرکس می‌خواهد به ما برساند و هرکس نمی‌خواهد قطع کند؛ (زیرا) آنچه خداوند به ما داده است از آنچه شما می‌دهید بهتر است.