قرآن، بزرگترین گواه بر رسالت رسول خدا (ص)
آیۀ 43 سورۀ رعد، پاسخی است به کافران که رسالت رسول خدا صلی الله علیه و آله را انکار می‌کردند.
کافران وقتی از آمدن معجزه‌ای غیر از قرآن مأیوس شدند، از آنجا که همانطورکه گفته شد قرآن را به‌عنوان معجزه قبول نمی‌کردند، اصل رسالت رسول خدا صلی الله علیه و آله را منکر شدند و به آن حضرت خطاب کردند که «تو اصلا رسول خداوند نیستی».[1]
(وَ یَقُولُ الَّذینَ کَفَرُوا لَسْتَ مُرْسَلاً)
خداوند رسولش را مأمور می‌کند تا در پاسخ به آنان خداوند را که ولی امر رسالت است شاهد بگیرد و بگوید:
«خداوند و کسی که علم کتاب نزد او است، برای شهادت میان من و شما کافی است».
(قُلْ کَفى بِاللَّهِ شَهیداً بَیْنی وَ بَیْنَکُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتابِ)
دلیل شاهد بودن خداوند بر صدق رسالت رسول خدا صلی الله علیه و آله این است که:
از طرفی آیاتی مانند «إِنَّکَ لَمِنَ الْمُرْسَلِینَ عَلى صِراطٍ مُسْتَقِیمٍ» شهادت خداوند بر صدق رسالت آن حضرت است؛ و از طرف دیگر معجزۀ الهی بودن قرآن و کلام خدا بودن آن هم امری بدیهی است.[2]
بنابراین رسول خدا صلی الله علیه و آله در مقابل کفار که رسالت او را تکذیب می‌کردند، به قرآن کریم و آیات آن استشهاد نمود و آن را گواه حقانیت خود در امر رسالت معرفی کرد.
نکته:
در بسیارى از روایات آمده است که منظور از «مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتابِ» على بن ابى طالب و ائمه هدى علیهم‌السلام است و این روایات در تفسیر نور الثقلین و برهان جمع آورى شده‌اند. ولی این روایات دلیل بر انحصار نیست و اشاره به مصداق یا مصداقهاى تام و کامل است. لذا منظور از «مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتابِ» آگاهان از محتواى قرآن مجید است.[3]