یادداشت‌های یک طلبه

یادداشت‌های یک طلبه

گاهی مطلبی تأثیرگذار می‌خوانم؛ سخنانی حکیمانه می‌شنوم؛ با نکاتی جالب مواجه می‌شوم.
اینجاست که حیفم می‌آید این مطالب را از دست دهم؛ نمی‌خواهم فراموششان کنم؛ و البته دوست دارم دیگران نیز از این مطالب بهره‌مند شود؛
مخصوصاً اگر این مطالب، کلام‌الله باشند که به عبارت خود قرآن «أحسن الحدیث» است؛
و یا فرمایشات معصومین علیهم‌السلام باشند که خودشان دربارۀ آن فرموده‌اند: «حدیث ما دل‌ها را زنده می‌کند».
این وبلاگ وسیله‌ای است برای این هدف تا چنین مطالبی ثبت‌ و منتشر شوند.

طبقه بندی موضوعی
پیوندها

یکی از لوازم زندگی دنیوی، «بیماری» است. ویژگی خاص زندگی مادی و سروکار انسان با امور مادی ایجاب میک‌ند که انسان، هر از گاهی دچار مرض و بیماری شود.

با این وجود خداوند برای جبران رنج بیماری، عوض‌هایی را برای انسان عنایت می‌نماید.[1]

این اعواض، مصادیق متعدد و مختلفی می‌تواند داشته باشد؛ مثل نعمت‌های جدید، افزایش ایمان، منافع اخروی که در روایات اسلامی به آن‌ها اشاره شده است.

 

از عبد اللَّه بن مسعود نقل شده که: ما نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بودیم. حضرت لبخندى زد. عرض کردم: «یا رسول اللَّه براى چه تبسم کردید؟». حضرت فرمودند:

«عَجِبْتُ مِنَ الْمُؤْمِنِ وَ جَزَعِهِ مِنَ السُّقْمِ وَ لَوْ یَعْلَمُ مَا لَهُ فِی السُّقْمِ مِنَ الثَّوَابِ لَأَحَبَّ أَنْ لَا یَزَالَ سَقِیماً حَتَّى یَلْقَى رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ»[2]

در عجب شدم از مؤمن و بى ‏تابیش از بیمارى؛ اگر مؤمن می دانست که در بیمارى چه اجرى نزد خدا دارد ،دوست داشت همیشه بیمار باشد تا خدا را ملاقات کند!



[1] برای مطالعۀ بیشتر مراجعه شد به «کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، علامه حلی، مسئلۀ چهاردهم، ص 332»

[2] الأمالی(شیخ صدوق) ؛ ص 501