قرآن ناطق!
یکی از رسالت‌های رسول خدا و ائمه معصومین علیهم‌السلام، تفسیر و تبیین آیات قرآن کریم است؛ به طوری که اگر آیات قرآن کریم توسط این حضرات تفسیر نشوند، راه برای همه گونه تفسیر و تأویل باز خواهد بود.
خداوند به حضرات معصومین علیهم‌السلام مقام عصمت داده و آنان را به علمش متصل نموده است و ارائه کرده تا با ارائه تفسیر حقیقی آیات کتابش توسط این حضرات، راه را برای هرگونه سوء استفاده و تفسیر به رأی توسط گمراهان سدّ نماید.
به تعبیر بهتر می‌توان حضرات معصومین را «قرآن ناطق» معرفی کرد.
این مطلب را از روایات نیز می‌توان استفاده نمود.
در نهج‌البلاغه نقل شده، زمانی که امیرالمؤمنین علیه‌السلام، عبدالله‌بن‌عباس را برای احتجاج علیه خوارج می‌فرستاد، به او چنین سفارش کرد که:
«لاَ تُخَاصِمْهُمْ بِالْقُرْآنِ فَإِنَّ الْقُرْآنَ حَمَّالٌ ذُو وُجُوهٍ تَقُولُ وَ یَقُولُونَ وَ لَکِنْ حَاجِجْهُمْ بِالسُّنَّهِ فَإِنَّهُمْ لَنْ یَجِدُوا عَنْهَا مَحِیصاً»
با قرآن بر علیه آنان حجت میاور؛ زیرا از قرآن معنی‌های گوناگونی می‌توان استفاده کرد و تو مطلبی از آیه ای می‌گویی و خصم تو مطلب دیگری از آیۀ دیگر می‌گوید. لیکن توسط سنت (روایت) با آنان گفتگو کن؛ چراکه ایشان راهی جز پذیرفتن آن نخواهند داشت.
(نهج البلاغه، نامه ۷۷(