شخص بزرگی که عاقبت‌به‌شرّ شد و مورد نفرین امام عصر (ع) قرار گرفت
انسان در هر رتبه و جایگاه علمی و معنوی هم باشد، باید مراقب نفس سرکش خود باشد؛ چراکه ممکن است در اثر وسوسه‌های شیطان و دلبستگی به مظاهر دنیوی، از طریق هدایت سقوط کند و عاقبت به شرّ شود.
یکی از این اشخاص که با وجود جایگاه علمی و معنوی والا، عاقبت به شرّ شد، شخصی بود به نام «احمد بن هلال».
«احمدبن‌هلال» شخصی بود که پنجاه و چهار مرتبه حج گزارده بود و بیست مرتبه آن را پیاده انجام داده بود. راویان اصحاب با او ملاقات مىکردند و از او حدیث می‌گرفتند![1]
این شخص که در دوران ابتدائی امامت حضرت مهدی علیه‌السلام زندگی می‌کرد در ریاکاری، خیانت و سرپیچی از دستورات امام، کار خود را به آنجا رساند که حضرت صاحب‌الامر علیه‌السلام در توقیعی که به قاسم‌بن‌علا -کاردار آن حضرت در عراق- فرستادند، احمدبن‌هلال را لعن کردند و دربارۀ او فرمودند:
«احْذَرُوا الصُّوفِیَّ الْمُتَصَنِّعَ ... قَدْ کَانَ أَمْرُنَا نَفَذَ إِلَیْکَ فِی الْمُتَصَنِّعِ ابْنِ هِلَالٍ لَا رَحِمَهُ اللَّهُ، بِمَا قَدْ عَلِمْتَ لَمْ یَزَلْ لَا غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذَنْبَهُ وَ لَا أَقَالَهُ عَثْرَتَهُ یُدَاخِلُ فِی أَمْرِنَا بِلَا إِذْنٍ مِنَّا وَ لَا رِضًى، یَسْتَبِدُّ بِرَأْیِهِ، فَیَتَحَامَى مِنْ دُیُونِنَا، لَا یُمْضِى مِنْ أَمْرِنَا إِلَّا بِمَا یَهْوَاهُ وَ یُرِیدُ، أَرْدَاهُ اللَّهُ بِذَلِکَ فِی نَارِ جَهَنَّمَ، فَصَبَرْنَا عَلَیْهِ حَتَّى بَتَرَ اللَّهُ بِدَعْوَتِنَا عُمُرَهُ... لَا شَکَرَ اللَّهُ قَدْرَهُ! لَمْ یَدْعُ الْمَرْءُ رَبَّهُ بِأَنْ لَا یُزِیغَ قَلْبَهُ بَعْدَ أَنْ هَدَاهُ وَ أَنْ یَجْعَلَ مَا مَنَّ بِهِ عَلَیْهِ مُسْتَقَرّاً وَ لَا یَجْعَلَهُ مُسْتَوْدَعاً...»[2]
از این صوفى متظاهر و ریاکار بپرهیزید... دستور ما براى تو در مورد متظاهر فریبکار ابن هلال صادر شد؛ خدا او را نیامرزد و هرگز از گناه او نگذرد و خطایش را چشم پوشى نکند. بدون اینکه ما بپذیریم، خود را به ما بست؛ با خود رأیى از تعهدات ما سرباز مىزند؛ هر دستور ما را به آن طور که خودش مىخواهد انجام مىدهد. خدا او را برو در جهنم اندازد. خیلى صبر کردیم تا بالاخره خداوند عمرش را به دعاى ما قطع کرد... خدا او را بى ارزش کند؛ بدبختى او را فرا گرفت و بعد از هدایت، گمراه گردید و نتوانست نعمت خدا را نگه دارد و آن را از دست داد.
از این کلمات امام عصر (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) روشن می‌شود که احمدبن‌هلال قبلاً بر طریق هدایت بوده و از نعمت ایمان بهره‌مند بود؛ ولی با ریاکاری و دروغ، خود را به امام علیه‌السلام نسبت می‌داد، از دستورات امام سرپیچی کرد و بدون اینکه دستورات حضرت را به مردم منتقل کند، براساس تمایلات نفسانی و خودرأیی عمل نمود و بدین ترتیب مشمول نفرین حضرت صاحب الأمر علیه‌السلام واقع شد و عاقبت به شرّ از دنیا رفت.