اگر توانستی این پنج کار را کنی، هرچقدر خواستی گناه کن!
یکی از عواملی که باعث می‌شود انسان دچار ارتکاب معاصی شود، غفلت است. غفلت از وجود خدایی که ناظر اعمال اوست؛ غفلت از کسی که به او قدرت و روزی بخشیده؛ غفلت از روزی که باید در پیشگاه خداوند حساب کارهایی که انجام داده است را پس بدهد.
در روایتی زیبا از حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام این واقعیت زیبا به تصویر کشیده شده است.
مردی محضر آن حضرت شرفیاب شد و عرض کرد من شخصى گناهکارم که نمی‌توانم خود را از معصیت نگهدارم مرا پند و اندرزى بفرما.
حضرت به آن فرد فرمودند:
افْعَلْ خَمْسَةَ أَشْیَاءَ وَ أَذْنِبْ مَا شِئْتَ؛
پنج کار را انجام بده. بعدازآن هر گناهى که مایلى انجام بده.
فَأَوَّلُ ذَلِکَ لَا تَأْکُلْ رِزْقَ اللَّهِ وَ أَذْنِبْ مَا شِئْتَ؛
اول اینکه از روزى خدا نخور و هر گناهى که مایلى انجام بده.
وَ الثَّانِی اخْرُجْ مِنْ وَلَایَةِ اللَّهِ وَ أَذْنِبْ مَا شِئْتَ؛
دوم اینکه از ولایت خدا خارج شو و هر گناهى که مایلى انجام بده.
وَ الثَّالِثُ اطْلُبْ مَوْضِعاً لَا یَرَاکَ اللَّهُ وَ أَذْنِبْ مَا شِئْتَ؛
سوم اینکه جایى را پیدا کن که خدا تو را در آنجا نبیند و هر گناهى که مایلى انجام بده.
وَ الرَّابِعُ إِذَا جَاءَ مَلَکُ الْمَوْتِ لِیَقْبِضَ رُوحَکَ فَادْفَعْهُ عَنْ نَفْسِکَ وَ أَذْنِبْ مَا شِئْتَ؛
چهارم اینکه وقتى ملک الموت براى قبض روح تو آمد، از این کار جلوگیرى کن و هر گناهى که مایلى انجام بده.
وَ الْخَامِسُ إِذَا أَدْخَلَکَ مَالِکٌ فِی النَّارِ فَلَا تَدْخُلْ فِی النَّارِ وَ أَذْنِبْ مَا شِئْتَ.[1]
پنجم اینکه وقتى مالک دوزخ تو را داخل جهنم کرد داخل نشو و هر گناهى که مایلى انجام بده.
حضرت سید الشهداء علیه‌السلام در این روایت انسان را متوجه عواقب گناهان می‌نمایند. تفکر در کفران نعمتی که در اثر صرف نیروی خدادادی در معصیت خدا ایجاد می‌شود؛ تفکر در این مهم که مالکیت عالم از برای خداوند است و گناهکار بر روی ملک پروردگارش، عصیان دستورات او را می‌کند؛ اندیشه در اینکه عالم محضر خداوندی است که کوچک‌ترین عمل انسان از دید او مخفی نیست. تأمل در مرگ و اجلی که گریزی از آن ندارد و وقتی فرابرسد، فرصتی برای جبران مافات نخواهد داشت؛ و تفکر در عواقبت گناهانی که در قیامت گریبان گیر او خواهد شد.
باوجوداین مسائل، به‌راستی چه کسی بهانه و مأمنی برای درامان ماندن از عواقب گناهانی که مرتکب می‌شود خواهد داشت.
وقتی انسان رزقی جز از جانب خداوند ندارد؛ وقتی برای او مکانی غیر از ملک پروردگارش نیست؛ وقتی خداوند ناظر تمامی اعمال و افکار اوست؛ وقتی او گریزی از مرگ ندارد؛ و وقتی توانی برای مقاومت در برابر عذابی که خود باعثش شده ندارد؛ پس به چه امید و عذری معصیت پروردگارش را می‌کند؟!
اللهم لاتجعلنا من الغافلین.