تفسیر «عدم وجود تفاوت در میان مخلوقات»
خداوند در قرآن کریم، وجود تفاوت در میان مخلوقات را نفی می‌کند و می‌فرماید:
«ما تَرى فی خَلْقِ الرَّحْمنِ مِنْ تَفاوُتٍ»[1] (در خلق رحمان هیچ تفاوتى نمىبینى).
«تَفَاوُتٌ» به معنی دو چیز در اوصاف و صفات است؛ گویى که وصف یکى از آن‌ها صفت دیگر را دور مىکند و یا وصف هر یک از آن‌ها دیگرى را (طرد و) مشخص می‌سازد.[2]
مرحوم علامه طباطبایی در تفسیر المیزان در تفسیر عدم وجود تفاوت در میان مخلوقات می‌فرماید:
منظور از نبودن تفاوت در خلق، این است که تدبیر الهى در سراسر جهان زنجیروار متصل‌به‌هم است و موجودات بعضى به بعض دیگر مرتبط‌اند، به این معنا که نتایج حاصله از هر موجودى عاید موجود دیگر مىشود و درنتیجه دادنش به موجوداتى دیگر وابسته و نیازمند است.
خداى عز و جل اجزاى عالم خلقت را طورى آفریده که هر موجودى بتواند به آن هدف و غرضى که براى آن خلق شده برسد و این از به مقصد رسیدن آن دیگرى مانع نشود و یا باعث فوت آن صفتى که براى رسیدنش به هدف نیازمند است نگردد.[3]