درسی از ماجرای لشکر طالوت
درسی از صفحه چهل و یکم قرآن کریم
هنگامی‌که طالوت به فرماندهى لشگر بنی‌اسرائیل منصوب شد سپاهیان را با خود بیرون برد، به آن‌ها گفت: «خداوند شما را با یک نهر آب امتحان مى کند؛ آن‌ها که از آن بنوشند از من نیستند و آن‌ها که جز یک پیمانه با دست خود، بیشتر از آن نچشند از من هستند». در اینجا لشگریان طالوت در برابر آزمون بزرگى قرار گرفتند و آن مسئله مقاومت شدید در برابر تشنگى و چنین آزمونى براى این لشگر- مخصوصاً با سابقه بدى که بنی‌اسرائیل در بعضى جنگ‌ها داشتند- ضرورت داشت. ولى اکثریت آن‌ها از بوته این امتحان سالم بیرون نیامدند، چنانکه قرآن مىگوید: «آن‌ها همگى، جز عده کمى از آن‌ها، از آن آب نوشیدند».[1] (فَشَرِبُوا مِنْهُ إِلَّا قَلِیلًا مِنْهُمْ).[2]
نکته‌ی مهمی که وجود دارد از کلمه «جُنُود» در آیه (فَلَمَّا فَصَلَ طالُوتُ بِالْجُنُود ...) مشخص می‌شود.
کلمه «جُند» به معناى اجتماع انبوه است و اگر در آیه مورد بحث، کلمه را به صیغه جمع «جُنود» آورده، براى این بوده که بفهماند جمعیت بنی‌اسرائیل کثرت قابل‌ملاحظه‌ای داشتند.[3] توجه باشد که این «جنود» تازه باقی‌مانده‌ی جمع بسیار کثیری بود که بسیاری از آن‌ها از شرکت در جنگ تخلف کردند و این دلالت بر این می‌کند که جمعیت آنان در ابتدا چه تعداد عظیمی بود.
از این تعداد کثیر فقط عده‌ی کمی بر میثاق خود پایدار ماندند و این بیانگر این است که در هنگام امتحان و آزمایش، مؤمنین واقعی چقدر کم می‌شوند.