شناخت مختصرى از زندگانى امام محمد باقر علیه‌السلام

حضرت باقر (علیه السلام) در در (اول رجب) سال 57 هجرى قمری در شهر «مدینه» چشم به جهان گشود.

او هنگام وفات پدر خود امام زین العابدین (علیه السلام) سى و هفت یا سى و هشت سال داشت.

نام او «محمد» و کنیه اش «ابوجعفر» است و «باقر» و «باقرالعلوم» لقب او مى باشد.

مادر حضرت، «ام عبدالله» دختر امام حسن مجتبى (علیه السلام) و از این جهت نخستین کسى بود که هم از نظر پدر و هم از نظر مادر فاطمى و علوى بوده است.

امام باقر در (7 ذی الحجه) سال 114 هجرى قمری در شهر مدینه (در سن 57 سالگی) درگذشت و در قبرستان معروف بقیع، کنار قبر پدر و جدش، به خاک سپرده شد.

دوران امامت آن حضرت نوزده، یا بیست سال بود.

 

پیشواى پنجم در دوران امامت خود با زمام داران و خلفاى یاد شده در زیر معاصر بود:

1. ولید بن عبدالملک (از سال 86 الی 96 ق).

2. سلیمان بن عبدالملک (از سال 96 الی 99 ق).

3. عمر بن عبدالعزیز (از سال 99 الی 101 ق).

4. یزید بن عبدالملک (از سال 101 الی 105 ق).

5. هشام بن عبدالملک (از سال 105 الی 125 ق).

این خلفا، به استثناى عمر بن عبدالعزیز که شخصى نسبتاً دادگر و نسبت به خاندان پیامبر (صلى الله علیه وآله) علاقه مند بود، همگى در ستمگرى و استبداد و خودکامگى دست کمى از نیاکان خود نداشتند و مخصوصاً نسبت به پیشواى پنجم همواره سخت گیرى مى کردند.

 

منبع: سیره پیشوایان؛ پیشوایى، مهدى، جلد 1، صفحه 315 و 316