یکی از آثار دوستی با خدا

خداوند در آیه شصت و دوم سوره یونس، یکی از آثار دوستی با خدا را «نداشتن خوف و اندوه» معرفی می‌کند و می‌فرماید:

«أَلا إِنَّ أَوْلِیاءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ» [آگاه باشید (دوستان و) اولیاى خدا، نه ترسى دارند و نه غمگین مى‏شوند].

اطلاق آیه که خوف و اندوه را بطور مطلق از اولیاى خدا نفى مى‏کند، دلالت دارد بر اینکه اولیاى خدا هم در دنیا خوف و اندوه ندارند و هم در آخرت خوف و اندوه ندارند.

دلیل خوف و حزن نداشتن اولیاء خدا این است که خوف و اندوه به خاطر از دست دادن نفع و یا برخورد با ضرر دست مى‏دهد و تحقق این خوف و اندوه وقتى قابل تصور است که آدمى براى خود ملک و یا حقى نسبت به آن چیزى که از آن خوف و اندوه دارد قائل باشد؛ چراکه چیزى را که مى‏داند به هیچ وجه بین او و آن چیز علقه و رابطه‏ اى نیست، هیچ وقت در باره آن نه ترسى پیدا مى‏کند و نه اندوهى. بر این حساب اگر کسى معتقد باشد تمامى عالم و تک تک موجودات آن و حتى وجود خودش ملک مطلق خداى سبحان است، هیچ چیزى را متعلق حق خود به حساب نمى‏ آورد تا در باره آن دچار خوف و یا اندوه گردد.

منبع: المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏10، ص 90