از وصیت‌های رسول‌خدا صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله به حضرت على‌علیه‌السلام
از امام صادق علیه‌السلام روایت شده: در وصیت رسول‌خدا صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله به على‌علیه‌السلام این سفارشها بود:
«یَا عَلِیُّ أُوصِیکَ فِی نَفْسِکَ بِخِصَالٍ فَاحْفَظْهَا عَنِّی» (اى على من تو را درباره خودت به چند خصلت سفارش می‌کنم؛ آنها را از سخن من حفظ کن) سپس فرمود: «اللَّهُمَّ أَعِنْهُ» (بار خدایا او را یارى کن).
«أَمَّا الْأُولَى فَالصِّدْقُ وَ لَا تَخْرُجَنَّ مِنْ فِیکَ کَذِبَةٌ أَبَداً» (راستى کن و هرگز از دهانت دروغى خارج نشود).
«وَ الثَّانِیَةُ الْوَرَعُ وَ لَا تَجْتَرِئْ عَلَى خِیَانَةٍ أَبَداً» (پرهیزکار باش و هرگز بر خیانت کردن جرأت پیدا نکن).
«وَ الثَّالِثَةُ الْخَوْفُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ ذِکْرُهُ کَأَنَّکَ تَرَاهُ» (از خدا بترس تا آنجا که گویا او را به چشمت مىبینى).
«وَ الرَّابِعَةُ کَثْرَةُ الْبُکَاءِ مِنْ خَشْیَةِ اللَّهِ یُبْنَى لَکَ بِکُلِّ دَمْعَةٍ أَلْفُ بَیْتٍ فِی الْجَنَّةِ» (از ترس خدا بسیار گریه کن که به هر اشکی هزار خانه در بهشت براى تو ساخته مىشود).
« وَ الْخَامِسَةُ بَذْلُکَ مَالَکَ وَ دَمَکَ دُونَ دِینِکَ» (مال و جانت را براى دینت نثار کن).
«وَ السَّادِسَةُ الْأَخْذُ بِسُنَّتِی فِی صَلَاتِی وَ صَوْمِی وَ صَدَقَتِی أَمَّا الصَّلَاةُ فَالْخَمْسُونَ رَکْعَةً وَ أَمَّا الصِّیَامُ فَثَلَاثَةُ أَیَّامٍ فِی الشَّهْرِ الْخَمِیسُ فِی أَوَّلِهِ وَ الْأَرْبِعَاءُ فِی وَسَطِهِ وَ الْخَمِیسُ فِی آخِرِهِ وَ أَمَّا الصَّدَقَةُ فَجُهْدَکَ حَتَّى تَقُولَ قَدْ أَسْرَفْتُ وَ لَمْ تُسْرِفْ» (در نماز خواندن و روزه داشتن و صدقه و پرداخت زکاة به سنت و روش من عمل کن؛ اما نماز، پنجاه رکعت است؛ اما روش روزه مستحبى در هر ماه سه روز است، اولین پنجشنبه ماه و چهارشنبه وسط ماه و آخرین پنجشنبه ماه؛ و اما صدقه به اندازهاى که توانستی صدقه بده تا آنجا که بگویند اسراف کردى، در حالی که اسراف نکرده‌ای).
«وَ عَلَیْکَ بِصَلَاةِ اللَّیْلِ وَ عَلَیْکَ بِصَلَاةِ الزَّوَالِ وَ عَلَیْکَ بِصَلَاةِ الزَّوَالِ وَ عَلَیْکَ بِصَلَاةِ الزَّوَالِ» (ملازم باش با نماز شب، ملازم باش با نماز زوال ظهر، ملازم باش با نماز زوال ظهر، ملازم باش با نماز زوال ظهر).
«وَ عَلَیْکَ بِتِلَاوَةِ الْقُرْآنِ عَلَى کُلِّ حَالٍ» (ملازم باش با تلاوت قرآن در هر حال).
«وَ عَلَیْکَ بِرَفْعِ یَدَیْکَ فِی صَلَاتِکَ وَ تَقْلِیبِهِمَا» (و بر تو باد که هر دو دستت را در نمازت بلند کنى).
«وَ عَلَیْکَ بِالسِّوَاکِ عِنْدَ کُلِّ وُضُوءٍ» (بر تو باد بمسواک کردن نزد هر وضوء).
«وَ عَلَیْکَ بِمَحَاسِنِ الْأَخْلَاقِ فَارْکَبْهَا وَ مَسَاوِی الْأَخْلَاقِ فَاجْتَنِبْهَا فَإِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَلَا تَلُومَنَّ إِلَّا نَفْسَکَ»[1] (بر تو باد به اخلاق خوب که به کار بندى و از اخلاق بد اجتناب کنی و اگر اجتناب نکنی باید سرزنش نکنى جز خودت را).
[1] منبع: الکافی، ج 8، ص 79؛ محمد بن یعقوب کلینى، 8جلد، دار الکتب الإسلامیة - تهران، چاپ: چهارم، 1407 ق.