در هوایت بی‌قرارم روز و شب ...
از حمّاد بن عثمان روایت شده که امام صادق علیه‌السلام بعد از اعمال و دعاهای شب بیست و یکم ماه رمضان هنگام صبح نماز صبح را اقامه کردند و در ضمن تعقیبات نماز صبح این دعا را نمودند که:
«... أَسْأَلُکَ ... أَنْ تَأْذَنَ لِفَرَجِ مَنْ بِفَرَجِهِ فَرَجُ أَوْلِیَائِکَ وَ أَصْفِیَائِکَ مِنْ خَلْقِکَ وَ بِهِ تُبِیدُ الظَّالِمِینَ وَ تُهْلِکُهُمْ عَجِّلْ ذَلِکَ یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ ...»
(پروردگارا از تو درخواست دارم که اذن دهی نسبت به فَرَج [ظهور] کسی که فَرَج او فَرج [گشایش امور] دوستان و برگزیدگان تو است و به وسیله فرج او ظالمین نابود و هلاک می‌شوند).
حمّاد بن عثمان می‌گوید بعد از تمام شدن دعای حضرت، از آن حضرت پرسیدم: «فدایت شوم، شنیدم که شما در دعایتان فَرَج کسی که فرجش (ظهورش) فرج برگزیدگان و فرج اولیاء خداوند است را درخواست کردید؛ آیا شما همان شخص نیستید»؟!
حضرت فرمودند: «لَا ذَاکَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ ع» (نه، آن شخص قائم آل محمّد علیهم‌السلام است).
سپس فرمودند: «... تَوَقَّعْ أَمْرَ صَاحِبِکَ لَیْلَکَ وَ نَهَارَکَ ...» (شب و روز منتظر امر (ظهور) صاحب و مولایت باش).[1]
در هوایت بی‌قرارم روز و شب
سر ز پایت برندارم روز و شب
جان روز و جان شب ای جان تو
انتظارم انتظارم روز و شب
زان شبی که وعده کردی روز وصل
روز و شب را می‌شمارم روز و شب
[1] إقبال الأعمال، ج1، ص 200 و 201؛ ابن طاووس، على بن موسى، 2 جلد، دار الکتب الإسلامیه - تهران، چاپ دوم، 1409ق