سه چیزی که خدا به کسانی که دوستشان دارد عطا می کند ...

هرچند عافیت، ثروت و خوشحالی نعمتهای بزرگی هستند که انسان باید نسبت به آنها شاکر باشد، ولی همیشه چنین نیست که اگر خداوند کسی را دوست داشته باشد او را غرق در آسایش، عافیت و نعمت‌های فراوان کند، و اگر کسی مبغوض او واقع شود، مبتلا به فقر، بیماری و مصائب شود. بلکه گاهی قضیه عکس می‌شود؛ آن‌که خدا دوستش دارد، مبتلا به مصائب می‌شود؛ و آن‌که مبغوض او واقع می‌شود، غرق در نعمت‌ها می‌شود.

 

از رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله روایت‌شده که فرمودند:

کَلَّمَنِی رَبِّی فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ إِذَا أَحْبَبْتُ عَبْداً أَجْعَلُ مَعَهُ ثَلَاثَةَ أَشْیَاءَ [أَوْ لَهُ‏] قَلْبَهُ حَزِیناً وَ بَدَنَهُ سَقِیماً وَ یَدَهُ‏ خَالِیَةً مِنْ حُطَامِ الدُّنْیَا وَ إِذَا أَبْغَضْتُ عَبْداً أَجْعَلُ مَعَهُ ثَلَاثَةَ أَشْیَاءَ قَلْبَهُ مَسْرُوراً وَ بَدَنَهُ صَحِیحاً وَ یَدَهُ مَمْلُوَّةً مِنْ حُطَامِ الدُّنْیَا. (جامع الأخبار ، شعیری ، ص110)

خداوند با من سخن گفت و فرمود:

اى محمد (صلی‌الله علیه و آله) هرگاه بنده ‏اى را دوست مى ‏دارم سه چیز به او مى‏ دهم:

دلش را محزون مى‏ گردانم، بدنش را بیمار مى ‏کنم، و دستش را از مال دنیا کوتاه مى ‏نمایم.

و هرگاه کسى را مبغوض داشته باشم به او هم سه چیز مى ‏دهم:

نخست دلش را شاد مى ‏گردانم، و بدنش را سالم مى ‏نمایم، و دست او را از مال دنیا پر مى ‏کنم.

 

دلیل  این مطلب این است که آسایش و سعادت واقعی مؤمن در جهان آخرت است و گرفتاری‌های او وسیله‌ای است برای تکامل و تصفیه روح او از ناخالصی‌ها و آلودگی‌ها. چه‌بسا همین مصائب، علاقه او نسبت به این دنیا ار از بین ببرد و اشتیاق او را نسبت به ملاقات پروردگار بیشتر کند. همان چیزی که خداوند برای بنده‌ی محبوب خود می‌خواهد.

ولی اگر خدا کسی را دوست نداشته باشد، آن‌چنان او را مشغول زخارف و لذات زودگذر دنیا می‌کند که خدا را فراموش می‌کند؛ روزبه‌روز بر گناهش افزوده می‌شود و بدون اینکه از این آلودگی‌ها پاک شود وارد عذاب آخرت می‌شود. همان چیزی که خود انسان با کردار سوء خویش آن را خواسته بود.

نکته مهم:

باز برای تأکید میگوییم: 

این حدیث کلیت ندارد و مفهوم آن این نیست که هرکس محبوب خداوند واقع شود، دچار مصائب می‌شود و هرکس مبغوض خداوند واقع شود، در نعمت و آسایش به سر خواهد برد. همچنان که بعضی از انبیاء و اولیاء الهی باوجوداینکه محبوب واقعی خداوند بودند، از نعمت‌ها و امکانات دنیوی او نیز به‌صورت گسترده برخوردار بودند. در مقابل انسان‌های گمراهی نیز هستند که علاوه بر خسران اخروی، در همین دنیا نیز گرفتار مصائب دنیوی هستند.

بلکه مراد این است که بگوییم ابتلاء به شدائد و گرفتاری‌ها همیشه به این معنی نیست که انسان مبغوض خداوند واقع‌شده است. همچنین آسایش و تنعم از نعمت‌های وافر الهی هم همیشه به معنی محبوب خدا واقع‌شدن نیست. نعمت‌ها و مصائب الهی حکمت‌هایی بس عمیق دارند که با این نگاه سطحی قابل‌درک نیستند.

برای مطالعه بیشتر مراجعه شود به:

بیمارى براى مؤمن مایه پاکى از گناهان است

مؤمن مانند دو کفه ترازو است!

خدا می‏ داند و شما نمی‏ دانید

چرا خداوند به کافران مهلت می‌دهد؟!

عذابی با طعم ثروت و رفاه!