حدیثی تکان‌دهنده درباره شرمساری گناهکار از خداوند در روز قیامت

روز قیامت را "یَومَ تُبلَی السرائِر" نامیده‌اند، به خاطر اینکه پرده‌ها کنار می‌رود. روزی که انسان اعمال خوب و بدش را حاضر می‌بیند. روزی که در دادگاه الهی برای حسابرسی از اعمالش حاضر میشود.

علاوه بر اهوال و ترس‌هایی که در روز قیامت سراغ انسان گناهکار می‌آید، عذاب دیگری نیز است که خوف و اندوهش قابل وصف نیست و آن عبارت است از شرمساری در پیشگاه خداوند است؛ شرمساری از نافرمانی‌هایی که کرده؛ و شرمساری از کفران نعمت‌هایی که نموده.

 

از امام صادق علیه‌السلام روایت‌شده که فرمودند:

لَوْ لَمْ یَکُنْ لِلْحِسَابِ مَهُولَةٌ إِلَّا حَیَاءُ الْعَرْضِ‏ عَلَى اللَّهِ تَعَالَى وَ فَضِیحَةُ هَتْکِ السِّتْرِ عَلَى الْمَخْفِیَّاتِ لَحَقٌّ لِلْمَرْءِ أَنْ لَا یَهْبِطَ مِنْ رُءُوسِ الْجِبَالِ وَ لَا یَأْوِیَ إِلَى عُمْرَانٍ وَ لَا یَأْکُلَ وَ لَا یَشْرَبَ وَ لَا یَنَامَ إِلَّا عَنِ اضْطِرَارٍ مُتَّصِلٍ بِالتَّلَفِ. (مصباح الشریعة ؛ ص85)

ترجمه:

اگر بنابرفرض برای حساب روز قیامت هیچ هول و خوفى غیر خوف عرضه کردن اعمال به خداوند متعال و رسوایی دریده شدن پرده ستر از روى هر آنچه پنهان‌شده است نبود، جاى آن داشت که آدمى هرگز از سر کوه به زیر نیاید و در آبادانی زندگی نکند و چیزى نخورد و نیاشامد مگر به مقدار ضرورت به‌قدری تلف نشود.