اشعار زیبایی از مرحوم سید علی قاضی (ره)

اشعار زیبای زیر، به عارف بزرگ مرحوم سید علی قاضی نسبت داده شده است:

یا مَنْ بِمُحَیّاهُ جَلَى الْکَوْنَ وَزانَهْ

الْعالَمُ فى الْحَیْرَةِ لا یُدْرِکُ شانَهُ‏

أخْفاکَ ظُهورٌ لَکَ عَنْهُمْ وَ أبانَهْ

اى تیر غمت را دل عشّاق نشانه‏

عالم به تو مشغول و تو غائب ز میانه‏

 

إیّاکَ تَطَلَّبْتُ وَ ذِکْراکَ هَوَیْتُ

مِن کُلِّ حَدیثٍ بِأسانیدَ رَوَیْتُ‏

إنْ کانَ إلَى الْکَعْبَةِ وَ الْبَیْتِ أتَیْتُ

مقصود من از کعبه و بتخانه توئى تو

مقصود توئى کعبه و بت‌خانه بهانه‏

 

إنْ فى عَرَفاتٍ وَ مِناها جَسَدى دارْ

أوْ مَشْعَرِها ما لِسِواکَ خَلَدى دارْ

مَنْ مِثْلىَ مَنْ حَجَّ إلَى الْکَعْبَةِ وَ الدّارْ

حاجى به ره کعبه و من طالب دیدار

او خانه همى جوید و من صاحبِ خانه‏

 

قَدْ کَلَّ لِسانى صِفَةُ الدّارِ بِتَجْریدْ

فى فَضْلِ صِفاتٍ وَ لَقَدْ طالَ بِتَحْمیدْ

مِن مُقْلَةِ قَلْبى فَأَرَى نورَکَ تَوْحیدْ

چون در همه‌جا عکس رخ یار توان دید

دیوانه منم من که روم خانه به خانه‏

 

 

لا مَطْلَبَ إلّا وَ بِأَیْدیکَ مُشَیَّدْ

لا مُفْضِلَ إلّا وَ بِنُعْماکَ مُقَیَّدْ

لا مُفْضِلَ إیّاکَ وَ لا غَیْرَکَ ذُو الْیَدْ

هر کس به زبانى صفت حمد تو گوید

بلبل به نواخوانی و قمرى به ترانه‏

 

لا مَطْلَبَ لى غَیْرُکَ لا وَ الَّذى یوجِدْ

إنْ اتْهِمُ أوْ اشِمُ أوْ اعْرِقُ انْجِدْ

لِلْفَوْزِ إلَى وَصْلِکَ یا مَنْ هُوَ مُنْجِدْ

گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد

یعنى که تو را مى‏طلبم خانه به خانه‏

 

منبع: روح مجرد، ص 503