روایتی شنیدنی دربارۀ مرگ مؤمن در دیار غربت
یکی از امور که دل انسان را میسوزاند، وفات مؤمن در سرزمین غربت و مکانی دور از وطن است. جایی که کسی از اقوام و آشنایان در آنجا حضور ندارد تا برای او گریه و عزاداری نماید.
هرچند این امر ظاهراً رقتآور است ولی خداوند با رحمت خاصهای که به بندۀ مؤمن خود دارد، در این مرگ غریبانه چنان به بندۀ مؤمنش عزت میدهد که چنین فضیلتی شاید شامل حال سایر انسانها نشود.
از امام صادق علیهالسلام روایت شده که فرمودند:
«مَا مِنْ مُؤْمِنٍ یَمُوتُ فِی غُرْبَةٍ مِنَ الْأَرْضِ فَیَغِیبُ عَنْهُ بَوَاکِیهِ إِلَّا بَکَتْهُ بِقَاعُ الْأَرْضِ الَّتِی کَانَ یَعْبُدُ اللَّهَ عَلَیْهَا وَ بَکَتْهُ أَثْوَابُهُ وَ بَکَتْهُ أَبْوَابُ السَّمَاءِ الَّتِی کَانَ یَصْعَدُ بِهَا عَمَلُهُ وَ بَکَاهُ الْمَلَکَانِ الْمُوَکَّلَانِ بِهِ»1
هر مؤمنى که در سرزمین غربت از دنیا برود و در آنجا گریه کنندهای نداشته باشد، تمام نقاط روى زمین که این مؤمن در آن بقاع خدا را عبادت مىکرده براى او گریه مىکنند؛ و جامه هایش نیز بر او مى گریند؛ و همچنین درهاى آسمان که اعمالش از آن بالا مى رفته و دو فرشته موکّل او نیز براى وى گریه مىکنند.
یکی از مصادیق این قبیل مؤمنین، شهدای مدافع حرم هستند. انسانهایی که با دست کشیدن از دنیا و ترک خانه و کاشانۀ خویش برای حفظ کیان اسلام عازم نقاطی دوردست شدهاند و بعد از مجاهدت فراوان به شهادت رسیدهاند.
مقام معظم رهبری دربارۀ شهدای مدافع حرم میفرماید:
چنین شهدایی با ایمان به وعده الهی، از دنیا و متاعهای زودگذر آن گذشتند و به امید رحمت خداوند، در راه جهاد و دفاع از کیان اسلام و مسلمین هجرت کرده و دوری از عزیزان خویش را به جان خریدند؛ و این امتیازی بس بزرگ برای این شهیدان است.
پی نوشت:
المؤمن، ص 36، نوشتۀ حسین بن سعید کوفى اهوازى؛ قرن سوم
مطالب مرتبط: « امتیازات شهدای مدافعین حرم »