حکایتی از رسول خدا (ص) دربارۀ پاک شدن گناهان با نماز
در یکی از روایات اهل تسنن آمده است که:
روزی رسول خدا (صلی‌الله علیه وآله) شاخۀ قطع‌شدۀ درختی که برگ‌هایش خشک شده بود را در دست گرفته بود و با شاخۀ دیگری به آن ضربه می‌زد؛ طوری که برگ‌هایش پراکنده شد. در این هنگام فرمودند:
«هل تدرون ما مَثَل المؤمن»: آیا میدانید مَثَل مؤمن، حکایت چیست؟
سپس فرمودند:
«إذا قام إلى صلاته جمعت خطایاه فجعلت فوق رأسه إذا خر ساجدا تناثرت عنه یمینا وشمالا»[1]
زمانی که مؤمن برای اقامۀ نماز می‌ایستد، گناهانش جمع شده و در بالای سرش قرار می‌گیرد. هنگامی‌که مؤمن سرش را برای سجده بر سجده‌گاه می‌گذارد، گناهانش از راست و چپ سرش بیرون آمده و پراکنده می‌شوند.
جمع شدن گناهان در سر و ریخته شدن آنها از راست و چپ در هنگام سجده، تعبیری محسوس و قریب به ذهن برای بیان یک مطلب معنوی است و آن اینکه اقامۀ نماز در پیشگاه خداوند و سجده کردن برای او، باعث آمرزش گناهانش می‌شود.
وجه تمثیل رسول خدا صلی‌الله علیه وآله در این است که همچنان که ضربه بر شاخه درخت باعث ریزش برگ‌های خشک آن می‌شود و همچنان که با سرازیر کردن ظرفی، محتویات آن خالی می‌شود، گناهان مؤمن نیز با اقامه نماز ریخته می‌شود.