توسعه، عمران و آبادانی در عصر ظهور
دین اسلام به عنوان دینی جامع، نه تنها مخالف توسعه و آبادانی نیست؛ بلکه گاهی در صدد ترغیب انسانها به تلاش در این جهت کرده است.
حضرت مهدی علیه السلام با الهام از این دین آسمانی که هم برای آخرت انسان برنامه دارد و هم برای دنیای او، عمران و آبادانی را در زندگی دنیوی انسانها به ارمغان می‌آورد و دنیای آباد را در خدمت تکامل و بندگی انسانها قرار می‌دهد.
در روایات معصومین علیهم السلام به ثمراتی که در جهت توسعه، عمران و آبادانی بر ظهور حضرت مهدی علیه السلام مترتب میشود اشاره شده است. در ذیل مقاله نمونه هایی از این روایات را ذکر میکنیم.
تمام ویرانه‌های زمین آباد می گردند
از امام باقر علیه السّلام روایت شده که فرمودند:
الْقَائِمُ مِنَّا مَنْصُورٌ بِالرُّعْبِ مُؤَیَّدٌ بِالنَّصْرِ تُطْوَی لَهُ الْأَرْضُ وَ تَظْهَرُ لَهُ الْکُنُوزُ یَبْلُغُ سُلْطَانُهُ الْمَشْرِقَ وَ الْمَغْرِبَ وَ یُظْهِرُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ دَیْنَهُ عَلَی الدِّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ فَلَا یَبْقَی فِی الْأَرْضِ خَرَابٌ إِلَّا قَدْ عُمِرَ ...1
قائم ما بترس در دل دشمنان یاری شده است و بیاری حق تایید شده است زمین برایش درنوردیده شود و گنج‌ها برایش آشکار گردد و تسلطش مشرق و مغرب را فراگیرد و خدای عز و جل به او دین خود را بر همه دین‌ها پیروز کند و اگرچه مشرکان را بد آید، در زمین ویرانه‌ای نماند جز آنکه آباد گردد.
زمینی بدون کشت نمی ماند
از امام علی علیه السّلام روایت شده که فرمودند:
... ثُمَّ یَقُومُ الْقَائِمُ الْمَأْمُولُ وَ الْإِمَامُ الْمَجْهُولُ لَهُ الشَّرَفُ وَ الْفَضْلُ...یَظْهَرُ عَلَی الثَّقَلَیْنِ وَ لَا یَتْرُکُ فِی الْأَرْضِ دَمَیْنِ.2
... سپس قائمی که در آرزویش باشند و امامی که ناشناخته باشد و شرافت و فضیلت از آن او است قیام کند ... بر جنّ و انس پیروز گردد و زمینی را بدون کشت نگذارد.
راه اصلی را توسعه‌یافته و بناهای مزاحم برچیده میشود
از امام باقر علیه السلام روایت شده که فرمودند:
إِذَا قَامَ الْقَائِمُ علیه السلام ... یُوَسِّعُ الطَّرِیقَ الْأَعْظَمَ ... وَ یَسُدُّ کُلَّ کُوَّةٍ إِلَی الطَّرِیقِ وَ کُلَّ جَنَاحٍ وَ کَنِیفٍ وَ مِیزَابٍ إِلَی الطَّرِیقِ.3
هنگامی که حضرت مهدی (علیه السلام) ظهور کند ... راه اصلی را توسعه می‌دهد ... و هر پنجره، بالکن، فاضلاب و ناودانی را که به راه باز شود، میبندد.
مساجد بزرگ ساخته شده و شهر کوفه وسیع میشود
از حضرت امام صادق علیه السلام روایت شده که فرمودند:
إِذَا قَامَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ (علیهم‌السلام) بَنَی فِی ظَهْرِ الْکُوفَةِ مَسْجِداً لَهُ أَلْفُ بَابٍ وَ اتَّصَلَتْ بُیُوتُ أَهْلِ الْکُوفَةِ بِنَهْرَیْ کَرْبَلا.4
چون قائم آل عصمت ظهور فرماید در پشت کوفه مسجدی بنا می‌کند که دارای هزار در است و خانه های کوفه تا نهر کربلا امتداد پیدا می‌کند.
روایت شده که امیرالمؤمنین علیه السّلام به حیره تشریف بردند و فرمودند:
لَتَصِلَنَّ هَذِهِ بِهَذِهِ وَ أَوْمَی بِیَدِهِ إِلَی الْکُوفَةِ وَ الْحِیرَةِ حَتَّی یُبَاعَ الذِّرَاعُ فِیمَا بَیْنَهُمَا بِدَنَانِیرَ وَ لَیُبْنَیَنَّ بِالْحِیرَةِ مَسْجِدٌ لَهُ خَمْسُمِائَةِ بَابٍ یُصَلِّی فِیهِ خَلِیفَةُ الْقَائِمِ عَجَّلَ اللَّهُ تَعَالَی فَرَجَهُ لِأَنَّ مَسْجِدَ الْکُوفَةِ لَیَضِیقُ عَنْهُمْ وَ لَیُصَلِّیَنَّ فِیهِ اثْنَا عَشَرَ إِمَاماً عَدْلًا.
روزی برسد که کوفه به حیره وصل شود و چنان مرغوبیت پیدا می‌کند که یک زرع زمین آن به چند اشرفی فروخته میشود، و مسجدی در حیره بنا شود که دارای پانصد درب باشد! و نماینده قائم عَجَّلَ اللَّهُ تَعَالَی فَرَجَهُ در آن نماز می‌گزارد. زیرا مسجد کوفه برای آن‌ها تنگ خواهد بود. دوازده پیش‌نماز عادل در آنجا نماز می‌گزارد.
به حضرت عرض شد: یا امیرالمؤمنین! آیا مسجد کوفه در آن روز گنجایش این‌همه جمعیت را که می‌فرماید دارد؟ حضرت فرمودند:
تُبْنَی لَهُ أَرْبَعُ مَسَاجِدَ مَسْجِدُ الْکُوفَةِ أَصْغَرُهَا وَ هَذَا وَ مَسْجِدَانِ فِی طَرَفَیِ الْکُوفَةِ مِنْ هَذَا الْجَانِبِ وَ هَذَا الْجَانِبِ وَ أَوْمَی بِیَدِهِ نَحْوَ الْبَصْرِیِّینَ وَ الْغَرِیَّیْنِ.5
چهار مسجد برای قائم (علیه السّلام ) ساخته میشود که مسجد کوفه کوچک‌ترین آن‌هاست. مسجد فعلی کوفه و دو مسجد دیگر در آن روز در این دو طرف کوفه واقع است، و با دست مبارک اشاره به نهر اهل بصره و کوفه و نجف کرد.
پس باحالت مضطرّ از خدا می‌خواهیم:
أؤمر اللَّهُمَّ بِهِ بلادک.6
(پروردگارا ! شهرهاى خود را به‌وسیله او آباد کن)
پاورقی:
1.کمال الدین و تمام النعمة ؛ ج1 ؛ ص330
2. الغیبة( للنعمانی) ؛ ص274
3. الغیبة (للطوسی)/ کتاب الغیبة للحجة ؛ ص475
4. الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد ؛ ج2 ؛ ص380
5. تهذیب الأحکام (تحقیق خرسان) ؛ ج3 ؛ ص253
6. دعای عهد ، المزار الکبیر (لابن المشهدی)، ص 665