آیه‌ای که یک راهزن را عارف کرد!

رحمت بیکران الهی دائماً از ذات لایزال الهی در حال افاضه است.

گستره این رحمت الهی در بعضی از آنات زندگی بیشتر بوده و فرصت‌های بی‌نظیری برای بهره‌مندی از این نعم الهی را در مقابل انسان قرار می‌دهد.

 

از رسول خدا صلی الله علیه و آله روایت شده که فرمودند:

إِنَ‏ لِرَبِّکُمْ‏ فِی أَیَّامِ دَهْرِکُمْ نَفَحَاتٍ أَلَا فَتَعَرَّضُوا لَهَا (الوافی ؛ ج‏1 ؛ ص552)

در طول عمر شما نسیم‌های لطف و عنایت الهى مکرر می‌وزد؛

آگاه باشید و خود را در معرض این الطاف قرار دهید

 

علاوه بر این بعضی از این رحمت‌ها، جزء الطاف خاصه الهی هستند که برای دریافت آن‌ها قابلیت لازم است.

تا زمانی که ظرفیت روحی انسان قابلیت پذیرش این الطاف را نداشته باشد، از این رحمت‌ها بی‌نصیب خواهد بود.

 

لذا برای اینکه نصیبی از این رحمت‌های مخصوص الهی ببریم، باید:

اولاً با توبه و انابه ظرف وجودی خود را تطهیر کنیم و استعداد این الطاف را در خود ایجاد کنیم.

ثانیاً از فرصت‌هایی که خداوند در پیش روی انسان قرار می‌دهد، در جهت پیشرفت معنوی‌مان استفاده کنیم. چه‌بسا بعضی از این فرصت‌ها هرگز تکرار نشود.

 

"فضیل بن عیاض" یکی از این افراد بود که از فرصت پیش آمده برای هدایتش به‌خوبی استفاده کرد.

نقل کرده‌اند که فضیل قبل از تحول درونی و توبه، به دزدی و راهزنی مشغول بود.

شبی کاروای می‌گذشت. در میان کاروان فردی قرآن تلاوت میکرد.

در این هنگام این آیه به گوش فضیل رسید:

«أَ لَمْ یَأْنِ لِلَّذینَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللَّه‏» (سوره حدید ؛ آیه 16)

آیا وقت آن نرسیده است که دل‌های مؤمنان در برابر ذکر خدا و آنچه از حقّ نازل کرده است خاشع گردد؟!

فضیل که این لحظه را فرصتی برای رجوع به فطرت خود می‌دانست، پاسخ داد: آری وقت آن رسیده است.

پس‌ازآن شروع به جبران مافات کرده و از عارفان الهی گردید.

برای مطالعه بیشتر مراجعه شود به:

شرح حدیث عنوان بصری؛ محمدباقر تحریری؛ ص24