افسوس بر چنین انسان‌هایی ...
وقتی آیات قرآن را مرور می‌کنیم، کم نیست آیاتی که اکثر انسان‌ها را این‌گونه معرفی می‌کند:
أَکْثَرُهُمُ الْفاسِقُون
أَکْثَرُهُمُ الْکافِرُونَ
أَکْثَرُهُمْ لا یُؤْمِنُون
أَکْثَرُهُمْ لا یَعْقِلُون
أَکْثَرُهُمْ لا یَعْلَمُون
ما کانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنین
کانَ أَکْثَرُهُمْ مُشْرِکین
أَکْثَرُهُمْ فاسِقُونَ
لکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لا یَشْکُرُون
أَکْثَرُهُمْ لِلْحَقِّ کارِهُون
أَکْثَرُهُمْ کاذِبُون
أَعْرَضَ أَکْثَرُهُم
کفر، شرک، جهل، نافرمانی، ناسپاسی بعضی انسان‌ها حقیقتی است که خداوند با این قبیل عبارات از آنها یاد می‌کند.
چرا انسان باوجود نشانه‌های بی‌شمار پروردگار یکتا، قدم در طریق کفر و شرک می‌گذارد؟!
چرا باوجود بهره‌مندی از این‌همه نعمت خداوند، ناسپاسی می‌کند؟!
چرا از برنامه سعادت دنیوی و اخروی روی‌گردان شده و سر از طغیان و نافرمانی بیرون می‌آورد؟!
چرا از نعمت عقل که وجه امتیاز او از موجودات دیگر است بهره نبرده و نمی‌اندیشد؟!
چرا به‌جای تحصیل علم و شناخت حقیقت، در جهل خویش فرو رفته و غرق در اوهام و خیالات می‌شود؟!
