افسوس بر چنین انسان‌هایی ...

وقتی آیات قرآن را مرور می‌کنیم، کم نیست آیاتی که اکثر انسان‌ها را این‌گونه معرفی می‌کند:

أَکْثَرُهُمُ الْفاسِقُون‏

أَکْثَرُهُمُ الْکافِرُونَ

أَکْثَرُهُمْ لا یُؤْمِنُون‏

أَکْثَرُهُمْ لا یَعْقِلُون‏

أَکْثَرُهُمْ لا یَعْلَمُون‏

ما کانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنین‏

کانَ أَکْثَرُهُمْ مُشْرِکین‏

أَکْثَرُهُمْ فاسِقُونَ

لکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لا یَشْکُرُون‏

أَکْثَرُهُمْ لِلْحَقِّ کارِهُون‏

أَکْثَرُهُمْ کاذِبُون‏

أَعْرَضَ أَکْثَرُهُم‏

 

کفر، شرک، جهل، نافرمانی، ناسپاسی بعضی انسان‌ها حقیقتی است که خداوند با این قبیل عبارات از آن‌ها یاد می‌کند.

 

چرا انسان باوجود نشانه‌های بی‌شمار پروردگار یکتا، قدم در طریق کفر و شرک می‌گذارد؟!

چرا باوجود بهره‌مندی از این‌همه نعمت خداوند، ناسپاسی می‌کند؟!

چرا از برنامه سعادت دنیوی و اخروی روی‌گردان شده و سر از طغیان و نافرمانی بیرون می‌آورد؟!

چرا از نعمت عقل که وجه امتیاز او از موجودات دیگر است بهره نبرده و نمی‌اندیشد؟!

چرا به‌جای تحصیل علم و شناخت حقیقت، در جهل خویش فرو رفته و غرق در اوهام و خیالات می‌شود؟!