الگویی برای تفرح سالم

از رسول خدا صلی‌الله علیه و آله روایت‌شده که فرمودند:

عَلَى الْعَاقِلِ مَا لَمْ یَکُنْ مَغْلُوباً عَلَى عَقْلِهِ أَنْ یَکُونَ لَهُ سَاعَاتٌ سَاعَةٌ یُنَاجِی فِیهَا رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ سَاعَةٌ یُحَاسِبُ فِیهَا نَفْسَهُ وَ سَاعَةٌ یَتَفَکَّرُ فِیمَا صَنَعَ اللَّهُ تَعَالَى وَ سَاعَةٌ یَخْلُو فِیهَا بِحَظِّ نَفْسِهِ مِنَ الْحَلَالِ وَ إِنَّ هَذِهِ السَّاعَةَ عَوْنٌ لِتِلْکَ السَّاعَاتِ وَ اسْتِجْمَامٌ لِلْقُلُوبِ‏ وَ تَفْرِیغٌ لَهَا

(معانی الأخبار، ص 334)

بر خردمندى که عقل او مغلوب هواى نفسش نشده، لازم است اوقات خود را به چند قسمت کند:

قسمتى براى راز و نیاز با پروردگار عزوجل؛

قسمتی براى حساب کشیدن از نفس خویش؛

قسمتی برای تفکر در آفرینش پروردگار؛

و قسمتى هم مشغول بهره‌برداری از لذت‌های حلال که این وقت کمک اوقات دیگر است، و دل‌ها را خرّم و آسوده مى‏ سازد.

 

با توجه با این روایت تفریح و بهره‌مندی از لذائذ نفسانی یکی از لوازم زندگی است که باید انسان قسمتی از وقت خود را به آن اختصاص دهد.

ولی ازآنجاکه مناجات با پروردگار، محاسبه نفس وتفکر در آفرینش خداوند هم از ضروریات است، تفریح و کامجویی از لذت‌های حلال تا زمانی صحیح است که به این امور هم پرداخته شود.

 

بنابراین یکی از الگوهای تفریح سالم این است که در کنار بندگی خداوند و اصلاح نفس باشد و توجه بیش‌ازحد به این مسئله به صورتی که باعث در حاشیه قرار گرفتن بندگی خداوند شود مطلوب نیست.