چرا گاهی مؤمن از بخشش مالش دریغ میکند؟!

شایسته است که انسان نسبت به حفظ اموالش مواظبت داشته و آن را در جایی که سزاوار است خرج نماید.

ولی بعضی ها به اشتباه این خصلت را به معنی بخل میگیرند!

در حالی که بُخل خصلتی مذموم است که انسان را نسبت به مالش حریص کرده و او را از بخشش اموالش باز میدارد؛ و این خصلت با مواظبت بر مال و دقت در صرف کردن آن تفاوت زیادی دارد.

 

یکی از خصوصیات مؤمن هم این است که نسبت به صرف مالش که از راه حلال به دست آورده است دقت دارد و حاضر نیست آن را بیهوده از دست بدهد.

 

از امام باقر علیه السلام پرسیدند:

مَا بَالُ الْمُؤْمِنِ قَدْ یَکُونُ أَشَحَّ شَیْ‏ءٍ:

چرا مؤمن گاهى بسیار بخیل است؟!

حضرت فرمودند:

"لِأَنَّهُ یَکْسِبُ الرِّزْقَ مِنْ حِلِّهِ وَ مَطْلَبُ الْحَلَالِ‏ عَزِیزٌ فَلَا یُحِبُّ أَنْ یُفَارِقَهُ شَیْئُهُ‏ لِمَا یَعْلَمُ مِنْ عِزِّ مَطْلَبِهِ وَ إِنْ هُوَ سَخَتْ نَفْسُهُ لَمْ یَضَعْهُ إِلَّا فِی مَوْضِعِهِ" (من لا یحضره الفقیه ؛ ج‏3 ؛ ص560)

چون آن را از راه حلال به دست آورده و مال حلال به زحمت به دست می آید؛ و دوست ندارد آن را از خود جدا کند (و آن را به هر کسی بدهد و هر جایی صرف کند)؛ زیرا به خوبى مى‏داند که به دست آوردن آن، سخت و دشوار است؛ و اگر خواست سخاوت نشان داده و مالش را ببخشد، آن را فقط در جایى که شایسته است صرف میکند.

همانطور که در این روایت مشاهده میکنید، سؤال کننده تصور میکند اینکه مؤمن قدر مالش را میداند و آن را در هرجایی صرف نمیکند، ناشی از بُخل اوست!

در حالی که امام باقر علیه السلام این کار را ناشی از مواظبت از مال حلالی که به زحمت به دست آورده میدانند.