مثل مرده‌ای در دستان غسال!
خداوند "ربّ" است؛ پروردگار است؛ یعنی موجودات را تربیت و پرورش می‌دهد.
معنای ربوبیت خداوند این است که مخلوقات نه‌تنها در اصل وجود و پیدایششان نیازمند به خدا هستند، بلکه همه شئونِ وجودى آن‌ها وابسته به خداى متعال است ...1
شئون مختلف ربوبیت را مى‌توان به دودسته کلى تقسیم کرد:
ربوبیت تکوینى که شامل اداره امور همه موجودات و تأمین نیازمندی‌های آن‌ها و در یک کلمه «کارگردانى جهان» مى‌شود؛
و ربوبیت تشریعى که اختصاص به موجودات ذی‌شعور و مختار دارد و شامل مسائلى از قبیل فرستادن انبیاء و نازل کردن کتب آسمانى و تعیین وظایف و تکالیف و جعل احکام و قوانین مى‌گردد.2
انسان باید خودش را تحت ربوبیت خداوند قرار دهد؛ باید جمیع افعال خود را منطبق با برنامه تربیتی خدا قرار دهد؛ و در یک جمله خود را عبد خداوند قرار دهد.
همچنان که عبد مالک امورش نیست، انسان نیز باید تماماً بر اساس خواسته‌های خدا عمل کند.
یکی از شاگردان مرحوم آیت‌الله سعادت پرور (پهلوانی) می‌فرمود: آیت‌الله سعادت پرور فراوان این‌چنین دعا می‌کردند:
"اللَّهُمَ اجْعَلْنِی بَینَکَ کَالمَیّتِ بِینَ یَدَی الغَسّال"
خدایا مرا نزد خودت، مثل مرده‌ای در دستان غسال قرار بده!
یعنی همان‌طور که جنازه انسان تحت کنترل کامل غسال قرار دارد و از خود هیچ اختیاری ندارد، انسان نیز باید تمام شئون زندگی خود را به خدا بسپارد و بر اساس دستورات او عمل نماید.
پاورقی:
1. آموزش عقائد ؛ آیت‌الله مصباح یزدی ؛ ص 83
2. همان منبع ؛ ص 84