دستورالعملی برای ترک گناه در بیان امام علی علیه‌السلام

چه بسیار اتفاق می‌افتد که انسان انگیزه و تصمیمی بر انجام گناهی ندارد؛ ولی به دلیل فکر کردن در مورد آن گناه و تفکر در لذت و بهره‌ای که از آن گناه می‌برد، کم‌کم نسبت به انجام آن معصیت رغبت پیداکرده و مبتلا به آن می‌شود.

لذا یکی از راه‌های جلوگیری از انجام گناه این است که انسان از اول مانع از چنین افکاری  شود و به‌محض ورود چنین خیالاتی به قلب انسان، خود را به افکار حلال دیگری مشغول نماید.

 

و چه حکیمانه فرمود امیر بیان و امیر مؤمنان علی علیه‌السلام که:

مَنْ‏ کَثُرَ فِکْرُهُ‏ فِی‏ الْمَعَاصِی‏ دَعَتْهُ إِلَیْهَا   (غررالحکم و درر الکلم، ص: 623)

کسی که زیاد در فکر گناهان باشد، گناهان او را به‌سوی خود می‌خوانند.

 

بدیهی است آنچه مذموم بوده و از آن نهی شده است، فکر کردن به گناهان به معنی مراقبت از خویش برای دوری از معاصی و تفکر در آثار و عواقب سوء گناهان نیست؛ زیرا مسئله تفکر در عواقب نافرمانی خدا و متذکر شدن از آن، از سفارش‌های دین مبین اسلام است؛

بلکه مراد این است که انسان فکر خود را به این مسائل مشغول کند که چگونه می‌تواند فرصت انجام گناه را برای خود فراهم کرده و از آن کام‌جویی نماید و در این خیال باشد که چه بهره‌هایی از ارتکاب گناه به دست خواهد آورد.