چیزی که کمش بهتر از زیاد آن است!

اگر مال دنیا به‌اندازه‌ای باشد که نیاز انسان را برطرف کند، مایۀ خیر اوست؛ ولی اگر به‌اندازه‌ای باشد که فکر انسان را به خود مشغول کرده و انسان را از بندگی خدا بازدارد، برای او شر محسوب می‌شود.

به همین دلیل است که اولیاء الهی از خداوند به‌اندازه برطرف شدن حاجت روزی می‌طلبیدند.

 

از امام زین‌العابدین علیه‌السلام روایت‌شده که فرمودند:

رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله به شترچرانى گذر کردند و کسى را فرستادند تا از او شیر بخواهد.

شترچران (از دادن شیر امتناع کرد و) گفت: آنچه در پستان شتران است صبحانه قبیله است و آنچه در ظرف‌ها است شام ایشان است.

رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمودند:

اللَّهُمَّ أَکْثِرْ مَالَهُ وَ وُلْدَهُ

(خدایا مال و فرزندانش را زیاد کن)

سپس به گوسفندچرانى گذر کردند و کسی را فرستادند تا از او شیر بگیرد.

گوسفندچران گوسفندان ها (یا گوسفندی) را دوشید و هر چه در ظرف داشت در ظرف پیغمبر صلى اللَّه علیه و آله ریخت و گوسفندى هم براى حضرت فرستاد و عرض کرد: همین اندازه نزد ما بود، اگر بیشتر هم بخواهید به شما می‌دهم.

رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمود:

اللَّهُمَّ ارْزُقْهُ الْکَفَافَ

(خدایا به‌قدر کفاف و برطرف شدن حاجت به او روزى بفرما)

یکى از اصحاب عرض کرد:

یا رسول اللَّه! براى کسى که ردت کرد، دعائى فرمودى که همه ما آن را دوست داریم و براى کسى که حاجتت را روا کرد دعائى فرمودى که همه ما از آن اکراه داریم.

رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمودند:

إِنَّ مَا قَلَّ وَ کَفَى خَیْرٌ مِمَّا کَثُرَ وَ أَلْهَى‏

(آنچه کم باشد و کفایت کند، بهتر از چیزی است که زیاد باشد و دل را مشغول کند)

و سپس عرضه داشت:

اللَّهُمَّ ارْزُقْ مُحَمَّداً وَ آلَ مُحَمَّدٍ الْکَفَافَ (بار خدایا به محمد و آل محمد به‌قدر کفاف روزى کن)

(الکافی -ط – الإسلامیة- ؛ ج‏2 ؛ ص140)