وقتی خر انسان از پل می‌گذرد!
یکی از خصلت‌های ناپسند بعضی از انسان‌ها، ناسپاسی آن‌هاست.
زمانی که در غرق در نعمت‌های الهی است، به‌جای اینکه شکر خداوند را با به کار بستن نعمت‌های او در اطاعتش نماید، سر از طغیان برآورده و ناسپاسی پیشه می‌کند.
ولی زمانی که گرفتارشده و چاره‌ای نمی‌یابد، فقط در این هنگام است که به فکر خدا افتاده و روی به درگاه او می‌آورد. گویا درخواست حاجت از درگاه خداوند فقط مخصوص زمان گرفتاری است.
باز وقتی خداوند او را از گرفتاری نجات داده و حاجتش را برآورده می‌کند، دوباره از خداوند روی برگردانده و مشغول کامیابی از نعمت‌ها می‌شود. گویا این خداوند نبود که در عین ناامیدی، او را از گرفتاری‌ها نجات داده و امکان استمتاع از نعمت‌هایش را برای او فراهم کرد!
خداوند در قرآن کریم این مطلب را چنین بیان می‌فرماید:
وَ إِذا أَنْعَمْنا عَلَى الْإِنْسانِ أَعْرَضَ وَ نَأى بِجانِبِهِ وَ إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعاءٍ عَریضٍ (سوره فصلت ، آیه51)
و چون به انسان نعمتى ارزانى داریم روى مى گرداند و دورى مى کند و چون به شرى مبتلا مى شود دعاهایى طولانى دارد.