دعاهای مأثوره را همانطور که وارد شده بخوانیم
بیانات معصومین علیهم‌السلام مانند سخنان یک انسان عادی نیستند. بلکه کلام آن‌ها حکیمانه بوده و از علم الهی نشئت می‌گیرند. اوامر ایشان مایۀ هدایت و نواهی آن‌ها مانع از افتادن در مهلکات است.
لذا نباید با کلام ایشان مثل یک کلام عادی رفتار کرد. بلکه باید در حفظ آن‌ها کوشا بود و کمال سعی را به کار بست تا کلام ایشان همچنان که بیان‌شده نقل شوند.
ضرورت تلاش برای حفظ عین عبارات معصوم علیه‌السلام در مورد ادعیه و مناجات صادره از این حضرات اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. چراکه آثاری بر این ادعیه مترتب است که اگر این ادعیه بر اساس عبارات و دستورات وارده خوانده نشود، چه‌بسا آن آثار را نداشته باشند.
برای نمونه به روایت زیر توجه کنید:
عبدالله بن سنان از امام صادق علیه‌السلام روایت کرده که آن حضرت فرمودند:
سَتُصِیبُکُمْ شُبْهَةٌ فَتَبْقَوْنَ بِلَا عَلَمٍ یُرَى وَ لَا إِمَامٍ هُدًى وَ لَا یَنْجُو مِنْهَا إِلَّا مَنْ دَعَا بِدُعَاءِ الْغَرِیقِ
به‌زودی شبهه اى به شما مى رسد که در آن نشانه آشکار و امام هدایت نخواهید داشت. و کسى از آن شبهه نجات نمى یابد مگر آنکه دعاى غریق را بخواند.
عبدالله بن سنان می‌گوید: به حضرت عرض کردم: دعاى غریق چگونه است؟
حضرت فرمود: چنین مىگویى:
«یَا الله یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَى دِینِکَ»
عبدالله بن سنان می‌گوید: من هم چنین گفتم:
یَا الله یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الْأَبْصَارِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَى دِینِکَ
امام فرمود:
خداى عزوجل مقلّب القلوب و الأبصار است و لیکن همچنان که من گفتم بگو:
یَا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِی عَلَى دِینِکَ.
(کمال‌الدین و تمام النعمة ؛ ج2 ؛ ص351)
همانطور که مشاهده می‌کنید امام برای نجات از شبهه‌ای که در آینده قرار بود اتفاق بیفتد، دستور دادند دعای فوق همانطور که ایشان خواندند بدون کم‌وزیاد خوانده شود.
بنابراین معلوم می‌شود برخی از عبارات و فقراتی که مؤمنین از پیش خود به دعا اضافه می‌کنند کار شایسته‌ای نیست. بلکه ادعیه را همچنان که واردشده است باید قرائت کرد.