سرمایه و سلاح مؤمن

در مسیر عبودیت و بندگی برای خداوند، داشتن دو چیز ضروری است:

سرمایه‌ای که او را در مسیر بندگی خداوند قرار دهد؛

و سلاحی که او را از مُهلِکات نجات دهد.

 

امیرالمؤمنین علیه‌السلام در دعای موسوم به دعای کمیل، به پروردگارش این‌چنین عرضه می‌دارد:

«ارْحَمْ مَنْ رَأْسُ مَالِهِ الرَّجَاءُ وَ سِلَاحُهُ الْبُکَاء»:

خداوندا! رحم نما بر کسی که سرمایه‌ای جز امید، سلاحى جز گریه کردن ندارد.

 

آری، سرمایه بنده، امید به رحمت خداست و سلاح او در برابر خداوند که حاکم و مالک حقیقی است، اشک‌های تضرّع اوست، و جالب اینکه این سرمایه و سلاح نیز از خود خداوند است که به بنده عطا می‌کند.