غذای روح!
خداوند در قرآن کریم انسان را مأمور به تفکر در طعام خویش کرده است:
"فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى طَعامِه"۱
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻏﺬﺍﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻨﮕﺮﺩ.
سؤال این است مراد از طعام چه طعامی است؟ و منظور از نگاه در طعام چیست؟
در روایتی از امام باقر علیه‌السلام, از طعام با عنوان "علم" تعبیر شده است و مراد از نگاه در طعام این است که انسان دقت کند که این علم چه علمی است و از چه کسی اخذ می‌شود؟
در روایت است که از آن حضرت پرسیدند: مراد از طعام در آیه "فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِلى طَعامِه" چه طعامی است؟ حضرت فرمودند:
"علمه الذی یأخذه، عمن یأخذه"۲:
مراد از طعام، علمش است که از چه کسی یاد می‌گیرد؟!
انسان دو نوع تغذیه دارد: "تغذیه جسمی" و دیگری چیزی مهم‌تر از آن به نام "تغذیه روحی و فکری".
وقتی انسان نسبت به غذای خوراکی خود این‌همه حساسیت به خرج می‌دهد که چه چیزی بخورد و از چه چیز پرهیز کند، به‌طریق‌اولی باید در مورد غذای روحی و فکری‌اش دقت نماید؛ که چه چیز می‌آموزد و از کجا فراگیرد. چراکه علم و آموخته‌های او سعادت اخروی‌اش را رقم خواهد زد و این برای دقت کردن سزاوارتر است.
پی‌نوشت:
۱. سوره عبس، آیه۲۴
۲. کافی، ج۱، ص۵۰
- ۹۶/۰۴/۰۱