توشۀ آخرتت را به این شخص بسپار!
یکی از راه‌هایی که ما را نسبت به کمک به نیازمندان علاقه‌مند می‌کند این است که نوع نگاهمان را نسبت به این عمل نیک اصلاح کنیم.
در روایتی از امیرالمؤمنین علیه‌السلام، شخص نیازمند به‌عنوان وسیله‌ای برای نگهداری و رساندن توشه آخرت به انسان در روز قیامت معرفی‌شده است؛ در روزی که همه نیازمند سنگینی وزنه اعمال نیکشان خواهند بود.
از آن حضرت روایت‌شده که در ضمن سفارش‌هایشان به امام حسن علیه‌السلام به فرزندشان چنین فرمودند:
... وَ اعْلَمْ أَنَّ أَمَامَکَ طَرِیقاً ذَا مَسَافَةٍ بَعِیدَةٍ وَ مَشَقَّةٍ شَدِیدَةٍ وَ أَنَّهُ لَا غِنَى بِکَ فِیهِ عَنْ حُسْنِ الِارْتِیَادِ وَ قَدْرِ بَلَاغِکَ مِنَ الزَّادِ
بدان راهى بس طولانى و پرمشقت در پیش دارى و نیز بدان در این راه از کوشش صحیح، تلاش فراوان و اندازه گیرى توشه و راحله به مقدار کافى بىنیاز نخواهى بود.
مَعَ خِفَّةِ الظَّهْرِ فَلَا تَحْمِلَنَّ عَلَى ظَهْرِکَ فَوْقَ طَاقَتِکَ فَیَکُونَ ثِقْلُ ذَلِکَ وَبَالًا عَلَیْکَ
وَ إِذَا وَجَدْتَ مِنْ أَهْلِ الْفَاقَةِ مَنْ یَحْمِلُ لَکَ زَادَکَ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ فَیُوَافِیکَ بِهِ غَداً حَیْثُ تَحْتَاجُ إِلَیْهِ فَاغْتَنِمْهُ وَ حَمِّلْهُ إِیَّاهُ وَ أَکْثِرْ مِنْ تَزْوِیدِهِ وَ أَنْتَ قَادِرٌ عَلَیْهِ فَلَعَلَّکَ تَطْلُبُهُ فَلَا تَجِدُهُ
و هرگاه نیازمندى را یافتى که مىتواند زاد و توشه تو را تا رستاخیز بر دوش گیرد و فردا که به آن نیازمند شوى به تو پس دهد، آن را غنیمت بشمار و این زاد را بر دوش او بگذار؛ و اگر قدرت بر جمع‌آوری چنین زاد و توشه اى را دارى هر چه بیشتر فراهم ساز و همراه او بفرست؛ چراکه ممکن است روزى در جستجوى چنین شخصى برآیی ولى پیدایش نکنى.
وَ اغْتَنِمْ مَنِ اسْتَقْرَضَکَ فِی حَالِ غِنَاکَ لِیَجْعَلَ قَضَاءَهُ لَکَ فِی یَوْمِ عُسْرَتِکَ 1
هنگامی‌که بىنیاز هستى اگر کسى قرض بخواهد غنیمت بشمار تا در روز سختى و تنگدستىات قرض را ادا نماید.
اگر به شخص نیازمند نگاه این‌چنینی داشته باشیم، نه‌تنها از درخواست او ناراحت نمی‌شویم، بلکه خودمان خواستار رفع نیاز او را خواهیم بود!
پی‌نوشت:
1. نهج البلاغة، نامه 31