انسان را را با فخر و مباهات چه‌کار؟!

بسیار اتفاق می‌افتد که انسان در اثر غفلت به داشته‌هایش مباهات کرده و به مال و مقام خود می‌نازد. گویا فراموش می‌کند هر چه دارد از آن پروردگاری است که چند روزی آن‌ها را در اختیار او قرار داده است و این خداست که هرلحظه بخواهد می‌تواند جان او را و هرچه دارد را از او بگیرد.

برای بیداری از این خواب غفلت، انسان باید اندیشه نماید که حیات و مماتش در دست خدایش است؛ تأمل کند که جسمش از چه چیز بی‌ارزشی خلق‌شده و به چه چیز بی‌ارزشی تبدیل خواهد شد؟! تفکر کند که از خودش هیچ‌چیز ندارد و تمام بهره‌های مادی و معنوی‌اش از آن پروردگار جهانیان است؛ و به‌طورکلی بداند که تمامی شئون زندگی‌اش تحت ربوبیت خداوند خالق قادر است.

بهترین بیان در این مورد را امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند که:

«مَا لِابْنِ آدَمَ وَ الْفَخْرِ أَوَّلُهُ نُطْفَةٌ وَ آخِرُهُ جِیفَةٌ وَ لَا یَرْزُقُ نَفْسَهُ وَ لَا یَدْفَعُ حَتْفَهُ»¹

پسر آدم را با فخر و مباهات چه‌کار که اوّل او منى و آخر او مردار بدبو است؛ نه می‌تواند خود را روزى مى‏دهد و می‌تواند مرگ را از خودش دفع ‏نماید.

پی‌نوشت:

1. حکمت 454 نهج البلاغه