کدام یک از این دو نفر هدایت یافته تر هستند؟!

خداوند در قرآن کریم تمثیل زیبایی برای کافر و مؤمن آورده است:

کافر را تشبیه به کسی نموده که سرش را طوری به زمین افکنده که راه راست را تشخیص نمی­ دهد؛

و مؤمن را تشبیه به کسی کرده که ایستاده را می­رود؛ طوری که تمام جهات را می­ بیند و از لغزشگاه ­ها در امان است: 

«أَ فَمَنْ یَمْشی‏ مُکِبًّا عَلى‏ وَجْهِهِ أَهْدى‏ أَمَّنْ یَمْشی‏ سَوِیًّا عَلى‏ صِراطٍ مُسْتَقیمٍ»¹
آیا کسى که با صورت روى زمین مى‏خزد هدایت یافته ‏تر است و یا آن کس که استوار و راست قامت در صراط مستقیم گام برمى‏دارد؟

 

مرحوم علامه طباطبایی در تفسیر این آیۀ شریفه می فرماید:

«منظور آیه این است که کفار در لجاجت و سرکشى عجیبى که دارند و در نفرتشان از حق مثل کسى مى‏مانند که راهى را که مى‏خواهد طى کند با خزیدن روى زمین، آن هم پستى ‏ها را و نه نقاط پرتگاه و سراشیبى ‏ها را. اینان با اینکه حق را تشخیص مى‏دهند، متعمدا چشم خود را از شناختن آنچه که باید بشناسند مى‏بندند و خود را به ندیدن مى‏زنند. چنین کسى هرگز نظیر آن کس دیگر که سر پا و مستقیم راه مى‏رود نمى‏تواند باشد؛ چون او جاى هر قدم از قدمهاى خود را مى‏بیند و احیانا اگر موانعى هم سر راهش باشد مشاهده مى‏کند و علاوه بر این مى‏داند که این راه به کجا منتهى مى‏شود و در نتیجه از هلاکت ایمن هستند».²

پی‌نوشت:

1. سوره ملک، آیه 22

2. المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏19، ص 360