یکی از اثرات مهم قیام عاشورا

چند روز پیش، از یکی اساتید کلام حوزه علمیه قم مطلب جالبی شنیدم که دوست دارم نظر شما را نیز در مورد این مطلب جویا شوم.

ایشان فرمودند: «بعد از قیام عاشورا خلفایی که به‌ناحق خلافت را در اختیار داشتند، از هیچ‌یک از ائمه معصومین علیهم‌السلام بیعت نخواستند».

در توضیح مطلب فوق لازم است مطالبی را بیان کنم:

همان‌طور که مطلع هستید، بعد از وفات رسول خدا صلی‌الله علیه وآله، به استناد ادله مسلم عقلی و نقلی، خلافت از آن امیرالمؤمنین علیه‌السلام و اولاد معصومینش بود. ولی آن حضرت به دلیل جریاناتی که اتفاق افتاد و به خاطر مصالح متعدد،  مجبور به بیعت با ابوبکر شدند. امام حسن مجتبی علیه‌السلام نیز که بعد از وفات پدرش با دسیسه‌های معاویه و پشت کردن یاران مواجه شد، به خاطر حفظ اسلام مجبور به صلح با معاویه شد.

اما در زمان امام حسین علیه‌السلام شرایط فرق می‌کرد. شخصی بر سند خلافت نشسته بود که کمترین بویی از اسلام و مسلمانی نبرده بود و جامعه از سنت‌های رسول خدا صلی‌الله علیه وآله فاصله زیادی گرفته بود. شرایط خاص آن زمان اقتضا می‌کرد که امام علیه‌السلام در مقابل یزید بایستد؛ چراکه بیعت با چنین مفسدی مساوی با زوال اسلام می‌شد.

بدنامی، از دست دادن پشتوانه مردمی و تبعاتی که در اثر قیام عاشورا برای بنی‌امیه حاصل گشت، منجر شد به اینکه خلفا بعدی اصراری بر گرفتن بیعت از ائمه بعدی نداشته باشند. چراکه به تبعات سنگین این اقدام واقف بودند.

نظر شما در مورد تحلیل فوق چیست؟