چرا خداوند «نور» نامیده شده است؟
یکی از اسماء خداوند متعال «نور» است. (اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ)
برای اینکه بدانیم چرا خداوند متصف به این صفت شده است، ابتدا باید معنی نور را بدانیم.
نور را چنین تعریف کرده‌اند که «ما کان ظاهرا بنفسه، مظهرا لغیره»1: یعنی چیزی که اشیاء دیگر به‌وسیلۀ آن ظاهر می‌شوند؛ ولی خودش به‌خودی‌خود هویدا است و چیز دیگرى آن را ظاهر نمى کند.
این اولین معنایى است که کلمه نور را براى آن وضع کردند و بعداً به نحو استعاره در هر چیزى که محسوسات را مکشوف مى سازد استعمال نمودند.
به همین خاطر است که حواس ظاهری را ازآن‌جهت که محسوسات را ظاهر می‌کنند و عقل را ازآن‌جهت که محسوسات را ظاهر می‌کنند نور نامیده‌اند.
همچنین چون وجود و هستى هر چیزى باعث ظهور آن چیز براى دیگران است، مصداق تام نور مىباشد.
از سوى دیگر چون موجودات امکانى، وجودشان به ایجاد خداى تعالى است، پس خداى تعالى کاملترین مصداق نور مىباشد. او است که ظاهر بالذات و مظهر ماسوای خویش است و هر موجودى به‌وسیله او ظهور مىیابد و موجود مىشود.
بنابراین ازآنجاکه هر موجودی به‌وسیلۀ خداوند ظاهر می‌شود، خداوند را «نور» نامیده‌اند.2
