چرا خداوند «نور» نامیده‌ شده است؟

یکی از اسماء خداوند متعال «نور» است. (اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‏)

برای اینکه بدانیم چرا خداوند متصف به این صفت شده است، ابتدا باید معنی نور را بدانیم.

نور را چنین تعریف کرده‌اند که «ما کان ظاهرا بنفسه، مظهرا لغیره»¹: یعنی چیزی که اشیاء دیگر به‌وسیلۀ آن ظاهر می‌شوند؛ ولی خودش به‌خودی‌خود هویدا است و چیز دیگرى آن را ظاهر نمى ‏کند.

این اولین معنایى است که کلمه نور را براى آن وضع کردند و بعداً به نحو استعاره در هر چیزى که محسوسات را مکشوف مى ‏سازد استعمال نمودند.

به همین خاطر است که حواس ظاهری را ازآن‌جهت که محسوسات را ظاهر ‏می‌کنند و عقل را ازآن‌جهت که محسوسات را ظاهر ‏می‌کنند نور نامیده‌اند.

همچنین چون وجود و هستى هر چیزى باعث ظهور آن چیز براى دیگران است، مصداق تام نور مى‏باشد.

از سوى دیگر چون موجودات امکانى، وجودشان به ایجاد خداى تعالى است، پس خداى تعالى کامل‏ترین مصداق نور مى‏باشد. او است که ظاهر بالذات و مظهر ماسوای خویش است و هر موجودى به‌وسیله او ظهور مى‏یابد و موجود مى‏شود.

بنابراین ازآنجاکه هر موجودی به‌وسیلۀ خداوند ظاهر می‌شود، خداوند را «نور» نامیده‌اند.²

---

[1] شرح الأسماء الحسنى، ص 172

[2] ترجمه تفسیر المیزان، ج ‏15، ص 169