چند شگفتی خلقت بدن از زبان امام صادق علیه‌السلام
خداوند در قرآن کریم خودش را چنین توصیف می‌کند:
«الَّذِى خَلَقَ فَسَوَّى»1
مرحوم علامه طباطبایی «خلقت» و «تسویه» خداوند که در آیه آمده است را چنین تفسیر می‌کند:
«خلقت» هر چیزى به معناى گردآورى اجزاى آن است و «تسویه اش» به معناى روی‌هم نهادن آن اجزا به نحوى است که هر جزئى درجایی قرار گیرد که جایى بهتر از آن برایش تصور نشود و علاوه بر آن جایى قرار گیرد که اثر مطلوب را از هر جاى دیگرى بهتر بدهد.2
حضرات معصومین علیهم‌السلام در بعضی از روایات، به این نظام خلقت متقن و حکیمانۀ خداوند اشاره کرده‌اند.
از امام صادق علیه‌السلام روایت شده که در ضمن احتجاجی علیه ابوحنیفه، از او پرسیدند:
بگو این آب شورى که در چشم‌ها است و ترشح تلخ گوش و آب داخل بینى و آب گوارای دهان براى چه قرار داده شدهاند؟
ابوحنیفه جواب داد: نمىدانم.
امام فرمودند:
«إِنَّ اللَّهَ (عَزَّ وَ جَلَّ) خَلَقَ الْعَیْنَیْنِ فَجَعَلَهُمَا شَحْمَتَیْنِ، وَ جَعَلَ الْمُلُوحَةَ فِیهِمَا مَنّاً مِنْهُ عَلَى ابْنِ آدَمَ، وَ لَوْ لَا ذَلِکَ لَذَابَتَا»
خداوند دو چشم را از چربى آفرید و به خاطر لطف به بندگان شورى را در آن دو از قرار داد؛ و الا اگر شوری نبود چشم‌ها فاسد مى شدند.
«وَ جَعَلَ الْمَرَارَةَ فِی الْأُذُنَیْنِ مَنّاً مِنْهُ عَلَى ابْنِ آدَمَ وَ لَوْ لَا ذَلِکَ لَقَحَمَتِ الدَّوَابُّ فَأَکَلَتْ دِمَاغَهُ»
تلخى در گوش لطف دیگرى است که به انسان نموده؛ زیرا اگر این تلخى نبود کرم‌ها و حشرات داخل گوش مى شدند و به دماغ و مغز صدمه مى رسانند.
«وَ جَعَلَ الْمَاءَ فِی الْمَنْخِرَیْنِ لِیَصْعَدَ النَّفَسُ وَ یَنْزِلَ، وَ یَجِدَ مِنْهُ الرِّیحَ الطَّیِّبَةَ مِنَ الرِّیحِ الرَّدِیَّةِ»
قرار دادن آب در بینى براى آن است که نفس بالا و پائین رود و بوهاى خوب و بد استشمام شده و تشخیص داده شود.
«وَ جَعَلَ (عَزَّ وَ جَلَّ) الْعُذُوبَةَ فِی الشَّفَتَیْنِ لِیَجِدَ ابْنُ آدَمَ لَذَّةَ طَعْمِهِ وَ شُرْبِهِ»
و طعم گوارای بزاق دهان براى آن است که انسان لذت طعم خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها را ببرد.3