نیمۀ پر لیوان را هم ببینیم!
معلم برگه‌های سفیدی را در مقابل دانش آموزان قرار داد و از آنها خواست تا در مورد هر آنچه می‌بینند بنویسند.
تمام برگه‌ها سفید بود و به‌غیراز یک نقطه سیاه چیز دیگری بر روی آن نوشته نشده بود.
آموزگار پس از چند دقیقه برگه‌ها را تحویل گرفت تا نظرات دانش آموزان را مشاهده کند.
همه دانش آموزان فقط در مورد نقطه سیاه و هر چیزی که از آن به ذهنشان رسیده بود نوشته بودند...
و حال‌آنکه برگه سفید باآن‌همه سفیدی فقط یک نقطۀ سیاه داشت...
هیچ‌کس از جاهای سفید برگه چیزی ننوشته بود و فقط به نقطه سفید نگه کرده بودند!
این داستان، حکایت زندگی بسیاری از ما انسان‌ها است که همیشه زشتی‌ها را می‌بینیم؛ همیشه بر روی مشکلات زندگی تمرکز داریم؛ همیشه کاستی‌ها را می‌بینیم؛ بدون اینکه زیبایی‌ها و خوشی‌های آن را نیز ببینیم؛ بدون اینکه به نعمت‌ها و امکاناتی که از آنها بهره‌مندیم هم توجه داشته باشیم.
از امام صادق علیه‌السلام روایت شده که فرمودند:
«لَا خَیْرَ فِی عَبْدٍ شَکَا مِنْ مِحْنَةٍ تَقَدَّمَهَا آلَافُ نِعْمَةٍ وَ اتَّبَعَهَا آلَافُ رَاحَة»[1]
هیچ خیرى نیست در بنده‌ای که از محنتی شکایت می‌کند و حال‌آنکه قبل از آن هزاران نعمت به او رسیده و بعدازآن نیز هزاران نعمت و خوشی به او خواهد رسید.
