عاقبت استمرار بر گناه
یکی از عواملی که انسان را عاقبت به شر می‌کند، استمرار بر گناه و توبه نکردن است.
استمرار بر گناه باعث می‌شود که انسان آیات الهی را تکذیب کرده و آنها را به استهزاء بگیرد.
خداوند در قرآن کریم می‌فرماید:
«ثُمَّ کانَ عاقِبَةَ الَّذینَ أَساؤُا السُّواى أَنْ کَذَّبُوا بِآیاتِ اللَّهِ وَ کانُوا بِها یَسْتَهْزِؤُنَ»[1]
سپس سرانجام کسانى که اعمال بد مرتکب شدند به‌جایی رسید که آیات خدا را تکذیب کردند و آن را به مسخره گرفتند.[2]
از امام باقر علیه‌السلام روایت شده است که فرمودند:
«مَا مِنْ عَبْدٍ إِلَّا وَ فِی قَلْبِهِ نُکْتَةٌ بَیْضَاءُ فَإِذَا أَذْنَبَ ذَنْباً خَرَجَ فِی النُّکْتَةِ نُکْتَةٌ سَوْدَاءُ فَإِنْ تَابَ ذَهَبَ ذَلِکَ السَّوَادُ وَ إِنْ تَمَادَى فِی الذُّنُوبِ زَادَ ذَلِکَ السَّوَادُ حَتَّى یُغَطِّیَ الْبَیَاضَ فَإِذَا غَطَّى الْبَیَاضَ لَمْ یَرْجِعْ صَاحِبُهُ إِلَى خَیْرٍ أَبَداً وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ "کَلَّا بَلْ رانَ عَلى قُلُوبِهِمْ ما کانُوا یَکْسِبُونَ"[3]».[4]
هیچ بنده اى نیست مگر اینکه در دلش نقطه سفیدى است و هرگاه گناهى کند، در آن نقطه سیاهى خارج می‌شود؛ پس اگر توبه کند، آن سیاهى از بین می‌رود و اگر به گناه ادامه دهد، سیاهى فزونی می‌یابد تا آنجا که همه سفیدى دل را فرامی‌گیرد و چون آن سفیدى از سیاهى گناهان پوشیده شد، صاحب آن دل سیاه هرگز به‌خوبی و صلاح برنگردد و این است فرمایش خداوند عزوجل که فرمود: «چنین نیست، بلکه آنچه مرتکب مىشدند، بر دلهایشان زنگار نشانده است».