گناهان کبیره چه گناهانی هستند؟
خداوند در قرآن کریم، نیکوکاران را چنین معرفی می‌کند:
«الَّذینَ یَجْتَنِبُونَ کَبائِرَ الْإِثْمِ وَ الْفَواحِشَ ...»[1]
نیکوکاران کسانی هستند که از گناهان بزرگ و اعمال زشت دورى مى کنند.
در مورد اینکه «کَبائِرَ الْإِثْمِ» و به تعبیر دیگر گناهان کبیره چه گناهانی هستند تفسیرهای مختلفی ذکر شده است.
در روایتی از امام صادق علیه‌السلام، گناه کبیره بر هر عملی اطلاق می‌شود که خداوند نسبت به آن وعدۀ عذاب آتش داده باشد.[2]
از ابن عباس چنین نقل‌شده که «هر عملی که خداوند از آن نهی کرده است، گناه کبیره محسوب می‌شود».[3]
مرحوم شیخ طوسی و مرحوم طبرسی نیز همین نظر را می‌پذیرند و می‌فرمایند:
«تمامی گناهان به دلیل قبیح بودنشان بزرگ هستند. هرچند هر یک از گناهان نسبت به یکدیگر متصف به کبیره و صغیره می‌شوند؛ زیرا بعضی از گناهان نسبت به بعضی دیگر بزرگ‌تر و قبیح‌تر هستند و استحقاق عقاب بیشتری دارند».[4]
صاحب تفسیر نمونه، باملاحظۀ تفاسیر مختلف چنین می‌فرماید:
هر گناهى که یکى از شرایط زیر را داشته باشد کبیره محسوب مى شود:
الف- گناهانى که خداوند وعده عذاب درباره آن داده است.
ب- گناهانى که در نظر اهل شرع و لسان روایات باعظمت یادشده.
ج- گناهانى که در منابع شرعى بزرگ‌تر از گناهى شمرده‌شده که جزء کبائر است.
د- و بالاخره گناهانى که در روایات معتبر تصریح به کبیره بودن آن شده است.[5]